Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Ludzie od wieków starali się poznać, co kryje przyszłość. Stąd powszechne było odwoływanie się do wszelkiego rodzaju wróżbitów, bądź kapłanów – augurów lub haruspików, którzy wróżyli z wnętrzności zwierząt. Zwracano też szczególną uwagę na wszelkiego rodzaju znaki wróżebne, które jak wierzono nie są dziełem przypadku, a są ingerencją bogów.
Gry wykorzystujące różnego rodzaju drobne przedmioty, takie jak m.in. astragale czy kostki, cieszyły się wśród starożytnych Rzymian dużą popularnością, co potwierdzają w pewnym zakresie znaleziska archeologiczne. Jak się jednak okazuje, kostka kostce nierówna – rzymskie przybory do gier przybierały zróżnicowane, czasem wręcz zaskakujące formy, nie zawsze podobne do tych, które znamy współcześnie.
W świecie antycznych Rzymian możemy się spotkać z pojęciem „piętna krwi” bądź jej skażenia. Na nim opierała się de facto miłosna moralność tamtych czasów. Było ono również istotne podczas zawierania małżeństw. Nikt z osobą “skażoną” nie wstąpił by w związek małżeński.
Serwiusz Sulpicjusz Galba był szóstym cesarzem rzymskim. Jego panowanie trwało zaledwie kilka miesięcy, jednak z uwagi na wcześniejsze czyny, zaliczyć go należy do grona zasłużonych Rzymian. Jakim człowiekiem był Galba? W czym przypominał Klaudiusza, a w czym współczesnego polityka?
Obok kontraktów werbalnych, konsensualnych i realnych w prawie rzymskim funkcjonowały również kontrakty literalne, a więc zawierane na piśmie. Mimo nielicznych źródeł wiemy, iż były one dość różnorodne. Dzięki swojej naturze łatwiej było je wykorzystać do celów dowodowych. Doceniane za precyzję oraz jasność określenia zobowiązania mogły dotyczyć zarówno obywateli jak i peregrynów, w zależności od zastosowania konkretnego typu kontraktu.
Zapraszam do przeczytania pierwszego rozdziału najnowszej książki Michała Kubicza: „Liwia. Matka bogów” – pasjonującej epickiej opowieści o burzliwej i pełnej zawirowań młodości jednej z najsłynniejszych kobiet starożytnego świata.
Dzieje antycznego Rzymu są najbardziej znaną współcześnie częścią świata starożytnego. Najczęściej kojarzą się one nam z wielkim imperium, licznymi podbojami, republiką i cesarstwem. Myśląc o wiecznym mieście, najczęściej mamy przed oczyma uzbrojonych legionistów, Nerona czy Koloseum.
Akropol w Atenach, w pierwszej chwili kojarzy nam się głównie z zabytkami pochodzącymi z czasów antycznej Grecji. Ale w okresie rzymskim, a dokładnie w latach 114–116 n.e. powstał pomnik grobowy Gajusza Juliusza Antiocha Epifanesa Filopappusa. Pomnik o tle ciekawy, ponieważ inskrypcje znajdujące się na nim, są napisane zarówno w języku greckim jak i łacińskim. Oba mają różne przesłania.
Z biegiem czasu w prawie rzymskim nastąpiła znaczna ewolucja ograniczonego prawa rzeczowego, jakim jest dzierżawa wieczysta. Pierwotne ius in agro vectigali zostało pod wpływem greckiej emfiteuzy przekształcone w ius emphyteuticum. W ten sposób w V wieku powstało odrębne, najszersze pod względem treści ograniczone prawo rzeczowe.
Postać Hannibala jako największego wroga Rzymu jest dość dobrze znana wśród ludzi uczących się historii starożytnej. Uznawany za jednego z najlepszych wodzów starożytności, zwycięzca spod Kann, Trebii czy Jeziora Trazymeńskiego znika jednak z podręczników wraz z ostateczną klęską Kartaginy w II wojnie punickiej i klęską pod Zamą w 202 r. p.n.e. Czasem można odnieść wrażenie, jakby Hannibal zginął w tej bitwie, ponieważ w szkolnych zeszytach jest to często ostatnie wydarzenie związane z punickim wodzem.
