Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Najbardziej znanymi umocnieniami rzymskimi są fortyfikacje graniczne w Europie, jak wał Hadriana i Antonina w Brytanii, limes górnogermańsko-retycki w południowych Niemczech, limes dolnogermański nad Renem w dzisiejszych Niemczech i Holandii. Nad Dunajem istniał Limes Sarmaticus, umocnienia graniczne budowano również w Dacji i na Krymie.
Ammianus Marcellinus, autor dzieła Dzieje rzymskie (łac. Res gestae), dzięki któremu bardzo dobrze znamy historię Imperium Rzymskiego w latach 353-378 n.e., pełniąc wiele funkcji państwowych i będąc uczestnikiem tak znaczących wydarzeń ówczesnego świata, jak oblężenie Amidy i wyprawa na Ktezyfont cesarza Juliana Apostaty, nie poprzestał w swoim dziele tylko na opisie tego typu wydarzeń wojskowo-politycznych.
Zespół stresu pourazowego (PTSD) jest psychicznym zaburzeniem, które występuje po intensywnym stresie (wywołanym traumatycznym wydarzeniem, zagrożeniem życia lub zabiciem innej osoby), a który nie jest możliwy do przyswojenia przez daną osobę. Czy na taki stres pourazowy mogli cierpieć rzymscy żołnierze walczący w starożytności?
Mianem „ostatniego Rzymianina” określano w historii najczęściej dowódcę w ostatniej znaczącej wygranej bitwie w historii Imperium Rzymskiego, na polach Katalaunijskich w 451 r. n.e. – Flawiusza Aecjusza.
Grecy nauczyli Rzymian nie tylko filozofii, ale także biesiadowania. Greckie sympozjony były naśladowane przez rzymskie elity, a stoły wprost uginały się pod potrawami, których przepych możemy poznać choćby dzięki zachowanej książce kucharskiej Apicjusza.
Niniejszy tekst ma na celu przybliżenie nieco symboliki, a także przyjrzenie się z bliższa jednej z najbardziej przerażających kar rzymskiego wymiaru sprawiedliwości. Poena cullei, czyli tak zwana kara worka, znana jest najpowszechniej jako ta, którą w starożytnym Rzymie ponosili ojcobójcy. Skazaniec był zaszywany w skórzanym worze wraz z towarzystwem czterech zwierząt – psa, małpy, węża oraz koguta. Następnie worek, wraz z żywą zawartością, wrzucano do rzeki. Lecz jest to tylko jedna z surowych twarzy rzymskiej sprawiedliwości, wymierzanej za sprawą poena cullei. Co wiemy o niej jeszcze?
Przeglądając listę rzymskich prowincji w większości nie ma się problemu z ich identyfikacją na współczesnej mapie, np. Galia to dzisiejsza Francja, Mezja to Bułgaria i Serbia, a Brytania to Anglia. Libia czy Egipt funkcjonują jako kraje o tej samej nazwie również w dzisiejszych czasach.
Gabinianie – taka nazwa przylgnęła do zgrupowania rzymskich najemników walczących dla egipskich królów – Ptolemeusza XII i Ptolemeusza XIII. Określenie to powstało od nazwiska namiestnika Syrii, Aulusa Gabiniusza który pozostawił w Egipcie część swoich oddziałów biorących udział w akcji odzyskania tronu dla Ptolemeusza XII.
W historii powszechnej utwierdziło się przekonanie, że Rzym został założony w 753 roku p.n.e. przez legendarnego króla Romulusa, który według Rzymian był synem Marsa – boga wojny oraz kapłanki bogini Westy, która wywodzić się miała z rodu samego Eneasza. Co do daty powstania Rzymu nie byli przekonani do końca sami starożytni. Co więcej, archeolodzy i badacze przeprowadzili swoje własne próby określenia, kiedy założono „Wieczne Miasto”.
Cesarz lekko podniósł się z tronu, a na jego czole pojawiła się długa, bruzdowata zmarszczka. Dworzanie z niepokojem spoglądali na Syna Niebos, który przez moment wyglądał bardziej na zdumionego niż oburzonego. Po chwili to jednak gniew przejął kontrolę nad monarchą.
