Artykuły (Polityka i wydarzenia)

Kiedy 476 roku do Konstantynopola przybyły delegacje z zachodu Europy, cesarz Zenon był świeżo po zakończonej wojnie domowej, która pozbawiła go władzy na ponad rok. Posłowie reprezentowali dwie skonfliktowane strony, jedni domagali się wsparcia Juliusza Neposa obalonego imperatora zachodu, drudzy prosili o uznanie władzy Odoakera i nadanie mu tytułu patrycjusza. Salomonowa decyzja Zenona zdecydowała o losach Europy, więc warto przyjrzeć się warunkom geopolitycznym i dynastycznym, jakie musiał rozważać cesarz.

Dzięki transformacjom w rzymskiej administracji, których dokonał Oktawian August za swojego panowania, imperium rzymskie mogło cieszyć się dwoma stuleciami relatywnego spokoju i dobrobytu, powszechnie znanego jako Pax Romana – „pokój rzymski”. Wielu historyków określa II wiek n.e jako złoty wiek imperium, ale nie do końca był to czas, który sprzyjałby każdemu, a zwłaszcza jeśli chodzi o władzę.

Marek Juniusz Brutus wydaje się być jedną z najbardziej rozpoznawalnych postaci świata starożytnego. Jego wizerunek został mocno zakorzeniony w literaturze, teatrze, kinie oraz szeroko rozumianej kulturze popularnej. W związku z tak dużą popularnością, wokół jego postaci narosło wiele mitów i nieporozumień. Można powiedzieć, że padł ofiarą swojej sławy, zarówno za życia i po śmierci.

Podbój Galii przez Cezara w 58-51 p.n.e. był podstawą jego militarnego prestiżu i bogactwa oraz ułatwił mu zmagania z Pompejuszem. Nowo zdobyte tereny odegrały kluczową rolę w wojnie domowej między oboma wodzami. Nowa prowincja (Gallia Commata), narażona na ataki germańskie zza Renu, posiadała zwykle własny garnizon, którego dowództwo zapewniało polityczne znaczenie wodzom rzymskim.