Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Państwo rzymskie istniało praktycznie przez XIII wieków, będąc przez ten czas wielokrotnie czynnikiem nadającym bieg historii. Postanowiłem więc, że historię starożytnego Rzymu opowiadać będę w poszczególnych artykułach niżej zawartych, które niekoniecznie zawsze dotyczyć będą Wiecznego Miasta.
Zachęcam do podsyłania artykułów oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W Cesarstwie Rzymskim w III w. n.e. wiele razy dochodziło do uzurpacji tronu i panowania kilku cesarzy jednocześnie. Pewnego dnia w 238 r. zdarzył się w Rzymie jednak wypadek nadzwyczajny. Senat wybrał jednocześnie dwóch cesarzy i nakazał im panować wspólnie. Kim było tych dwóch znamienitych ludzi?
Pompeja Plotyna była jedyną żoną cesarza Trajana. Wierną i lojalną. Historia wystawiła piękny portret tej rzymskiej cesarzowej. Ale czy jest on prawdziwy?
Nad umierającym Juliuszem Cezarem nie stali jego wieloletni wrogowie, czy też zaprzysięgli obrońcy praw sypiącej się Republiki. Za sztylety sięgnęli wyznaczeni przez niego konsulowie, gubernatorzy, dowódcy walczący u jego boku od Galii aż po Afrykę, ale też bliscy przyjaciele. Pośród nich stał Brutus, a w zasadzie dwóch Brutusów – Marek i Decymiusz. Historia obu polityków pokazuje, jak różne ścieżki prowadził do spisku przeciwko Cezarowi.
Kaligula jest szczególnie ważnym władcą dla badań nad opisami wyglądu cesarzy w pracach Swetoniusza, gdyż jego ciało miało dobitnie odzwierciedlać naturę cesarza. Cechy usposobienia władcy (np. lubieżność i szaleństwo) miały być nie tylko uwidocznione poprzez konkretne wydarzenia z jego życia, ale i przejawiać się w jego wyglądzie (Swet. Kal. 50.1-3).
Wojna domowa w latach 193-197 była niezwykle ważnym wydarzeniem w historii starożytnego Rzymu. Po śmierci Kommodusa, kilku kandydatów stanęło do walki o purpurę cesarską. Ostatecznym zwycięzcą tego konfliktu miał okazać się Septymiusz Sewer. W osiągnięciu politycznego oraz militarnego sukcesu pomagał mu bez wątpienia przemyślany i skuteczny program propagandowy.
Konstantyn I Wielki (Gaius Flavius Valerius Constantinus) zaprzestał prześladowania chrześcijan i przed śmiercią przyjął chrzest, stając się pierwszym chrześcijańskim władcą. W Kościele prawosławnym uznany został za świętego. Ale czy faktycznie był taki święty? Zagłębiając się w jego biografii dochodzimy do wniosku, że niewiele różnił się od „nikczemnych cesarzy” żądnych władzy, którzy bez mrugnięcia okiem skazywali ludzi na śmierć. Cnoty chrześcijańskie były mu obce, zwłaszcza miłość do bliźniego i wybaczenie.
Gajusza Juliusza Cezara oceniamy współcześnie przez pryzmat najbardziej znanych faktów z jego życia: romansu z Kleopatrą, zdrady Brutusa i śmierci w wyniku zamachu w idy marcowe 44 r. p.n.e., czy też ustanowienia kalendarza juliańskiego. Cezar mieni się jako znakomity wódz, humanista, wyśmienity mówca, autor dzieł pisanych piękną łaciną: „O wojnie domowej”, „O wojnie galijskiej” oraz twórca używanych do dzisiaj cytatów: „kości zostały rzucone” czy „przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem”.
Demetriusz I Soter był władcą państwa Seleucydów od 162 do 150 roku p.n.e. Demetriusz dał się poznać jako ambitny i utalentowany przywódca, który jednak w obliczu postępującego rozpadu państwa, licznych wrogów oraz potęgi Rzymu nie był w stanie odnieść sukcesu w odbudowie dawnej chwały Imperium Seleucydów.
Panowanie Domicjana (81–96) jest ciekawym i jednocześnie kontrowersyjnym okresem w historii cesarstwa rzymskiego. Pisarze wywodzący się z kręgów senatorskich opisali cesarza jako sprawującego władzę w sposób okrutny i autorytarny.
Kalikrates, polityk Związku Achajskiego, po klęsce Kartaginy w II wojnie punickiej, postulował wierną kooperację z Rzymianami. Określany jest przez historyków niewybrednymi epitetami: „kolaborant” czy „starożytny Quisling”, a źródła podają, że Achajowie unikali go i nie chcieli się z nim nawet kąpać.
