Artykuły (Społeczeństwo)

W antycznym Rzymie najprostszą metodą przekazywania informacji lub treści swojego dzieła było jego wygłoszenie – recytacja (recitatio), która bazowała z pewnością na greckich sympozjach (symposium). Seneka Starszy przekazuje, że niejaki Azyniusz Pollio, który tworzył w czasach panowania Oktawiana Augusta (27 p.n.e. – 14 n.e.) zaprosił gości na czytanie swojego dzieła¹. Pliniusz Młodszy, Marcjalis oraz Juwenalis żalą się z kolei, że w ich czasach występowała naprawdę duża ilość osób recytujących swoje utwory.

Dzieje antycznego Rzymu są najbardziej znaną współcześnie częścią świata starożytnego. Najczęściej kojarzą się one nam z wielkim imperium, licznymi podbojami, republiką i cesarstwem. Myśląc o wiecznym mieście, najczęściej mamy przed oczyma uzbrojonych legionistów, Nerona czy Koloseum.

Według przekazów antycznych eliksiry miłosne występowały w Rzymie. Były jednak źle odbierane, ponieważ mogły stanowić zagrożenie dla życia człowieka. Ich użycie było zakazane w starożytnej Ustawie Dwunastu Tablic (V wiek p.n.e.), a później w ustawie Korneliusza Sulli przeciwko nożownikom i trucicielom (Lex Cornelia de sicariis et veneficis) ogłoszonej w 81 roku p.n.e., gdzie użycie magicznych mikstur było karane śmiercią.

Sądzono, że pierścienie zostały wprowadzone do Rzymu przez Sabinów. Florus¹ stwierdza, że ​​zostały one sprowadzone z Etrurii. Ale niezależnie od tego, w jakim czasie pierścienie stały się popularne w Rzymie, początkowo były one wykonywane tylko z żelaza i ​​były przeznaczone do tego samego celu, co w Grecji, a mianowicie do pieczętowania. Co więcej, każdy wolny Rzymianin miał prawo nosić taki pierścień.