Rozdziały
Horacy urodził się 8 grudnia 65 roku p.n.e. w Apulii pod imionami Quintus Horatius Flaccus. Był jednym z najwybitniejszych liryków rzymskich epoki augustowskiej. Jako syn wyzwoleńca, działał w okresie najwspanialszego rozkwitu literatury rzymskiej, za czasów Augusta.
Ojciec, który pochodził z Venosy w Apulii, zapewnił mu staranne i wszechstronne wykształcenie. Kształcił się w Rzymie, a od około 45 roku p.n.e. w Atenach, gdzie mógł zgłębić grekę i filozofię. Sojusznik republikanów, po zamordowaniu Juliusza Cezara Horacy wstąpił do armii i służył pod dowództwem Brutusa, przeciwko Augustowi. Jako trybun wojskowy brał udział w bitwie pod Filippi w 42 roku p.n.e., z której musiał się ratować ucieczką. Po ogłoszeniu amnestii dla przeciwników Augusta powrócił do Italii. Z powodu opowiedzenia się po niewłaściwej stronie, jego rodzinie została skonfiskowana ziemia. Ponadto okazało się, że jego ojciec nie żyje. Mimo że był prawie bankrutem, udało mu się kupić posadę sekretarza u kwestora w Rzymie, co zapewniło mu utrzymanie i pozwoliło na zajmowanie się poezją.
Przyjaźni Wergiliusza zawdzięczał wejście do koła przyjaciół Mecenasa, który z kolei przedstawił go Augustowi. Dobre stosunki z Mecenasem zachęciły go do wejścia do jego kręgu literackiego, gdzie poznał Owidiusza. Niewielka posiadłość w pobliżu miasta Tibur w Górach Sabińskich, darowana Horacemu przez Mecenasa, uwolniła poetę od trosk materialnych i pozwoliła poświęcić się całkowicie pracy literackiej. Mimo zależności materialnej od możnego protektora, potrafił jednak Horacy utrzymać niezależność osobistą, zachowując do końca życia przyjaźń Mecenasa.
W swym życiu prezentował umiarkowanie, nie uległ żadnej ze szkół filozoficznych, nie był ani konsekwentnym epikurejczykiem, ani też cynikiem, sceptykiem lub stoikiem. Z biegiem lat skłaniał się jednak ku doktrynie stoickiej. Horacy jawi się nam po dziś dzień jako wielki propagator cnót obywatelskich.
Twórczość
- „Epody” (Epodes, 41-30 p.n.e.) krótkie utwory o treści politycznej; napisał je pod wrażeniem wojny peruzyńskiej – groza wojen domowych wyraża się radą dla Rzymian, by idąc za przykładem Fokejczyków opuścili Rzym i wywędrowali na Wyspy Szczęśliwe gdzieś poza Słupy Herkulesa.
- „Satyry” (Sermones, 40-30 p.n.e.) ośmieszające wady i słabości ludzkie, nie krytykuje w nich jednostek wybitniejszych, nie jest surowym sędzią lecz śmiejąc się mówi prawdę. Wzorowane na utworach Lucyliusza, Menipposa z Gadary i stoicko-cynickiej diatrybie. W tym czasie ukazała się również księga jambów, atakujących lichwiarzy, dorobkiewiczów, złośliwych krytyków, lichych poetów. Satyry Horacego zdobyły wielkie uznanie.
- „Pieśni” (Carmina, znane także jako „Ody” – Odes) to największe osiągnięcie Horacego o bardzo bogatej tematyce utwory religijne, biesiadne, wiersze do przyjaciół, wiersze do kochanek, motywy klasyczne i hellenistyczne, refleksje na temat śmierci i wybuchy radości życia; posiadały doskonałą konstrukcję metryczną. Pieśni wzorowane były głównie na poezji Alkajosa, Safony, Pindara i Anakreonta. W związku z uroczystościami rozpoczęcia nowego wieku Horacy napisał „Pieśń stulecia”.
- „Listy” (Epistulae) z lat 23 – 8 p.n.e. zawierają dużo pierwiastków filozoficznych. Poruszają także problemy z zakresu poetyki, zwłaszcza listy z 2 księgi: „List do Pizonów”, znany również jako „Sztuka poetycka” („Ars poetica”). Jest to esej o poezji, dotyczący głównie dramatu, tłumaczony na wiele języków, który był podstawą poetyki europejskiej.
Twórczość Horacego uważana jest za szczytowe osiągnięcie klasycyzmu epoki Augusta i wywarła ona znaczący wpływ na poezję europejską.
Śmierć
Zmarł dnia 27 listopada 8 roku p.n.e. Śmierć była nagła, a poeta nie zostawił testamentu. Wzbudziło to podejrzenia, że popełnił samobójstwo zażywając trucizny, by dotrzymać przysięgi danej przed laty Mecenasowi: dzień twojej śmierci pociągnie za sobą zgon nas obu. Podejrzeń tych nigdy nie potwierdzono. Zwłok poety nie spalono, lecz pochowano je obok grobowca Mecenasa, w ogrodach przyjaciela na Eskwilinie (horti Maecenatiani).
