Owidiusz urodził się 20 marca 43 roku p.n.e. w Sulmonie (Abruzja, we Włoszech), pod nazwiskiem Publius Ovidius Naso. Był jednym z największych elegików rzymskich oraz poetów epoki augustowskiej. Syn bogatego ekwity, przyjaciel Horacego. Związany był z poetyckim kołem Korwinusa Mesali.
Studiował retorykę, by potem jednak zrezygnować z kariery urzędniczej i poświęcić się całkowicie pisarstwu. Już w 16 p.n.e. był sławny jako autor poezji miłosnych oraz tragedii „Medea”, która niestety się nie zachowała do naszych czasów. Niedługo potem wydał „Heroidy” (Heroides), zbiór fikcyjnych listów miłosnych mitycznych bohaterek, oraz poemat „De medicamine faciei feminae”. W tym samym czasie rozpoczął pracę nad zbiorem elegii ajtiologicznych: „Kalendarz” (Fasti), niedokończony opis mitów związanych z ważnymi datami rzymskiego kalendarza religijnego oraz „Metamorfozy” (Metamorphoses), zebrane w 15 księgach mity trojańskie, greckie i italo-rzymskie, traktujące o przemianach znanych postaci w zwierzęta, rośliny i ciała niebieskie. Napisał piękny poemat o miłości, „Sztuka kochania” (Ars amatoria), zawarty w trzech księgach, „Miłostki” (Amores), „Lekarstwa na miłość” (Remedia amoris) oraz „O kosmetykach” (Medicamina faciei feminae).
Pracę nad utworami przerwało wygnanie poety z Rzymu w 8 roku n.e. i przeniesienie się do Tomis nad Morzem Czarnym. Do dziś nie ma pewności, co było przyczyną wygnania Owidiusza. Istnieją różne domniemania. Uważa się, że przyczyną mogła być jego frywolna twórczość („Sztuka kochania”), skandal dworski związany z córką Augusta – Julią Starszą, albo przypadkowe poznanie tajemnic rodziny cesarskiej, które zmusiło cezara do usunięcia niewygodnego świadka.
Próśb Owidiusza o odwołanie z wygnania nigdy nie wysłuchano i poeta musiał pozostać w Tomis do końca życia. Decyzja Oktawiana Augusta został podtrzymana przez jego następcę, Tyberiusza. Według słów Owidiusza zgubę przyniosły mu „pieśń i błąd”. Na wygnaniu napisał „Żale” (Tristia) w 5 księgach, ze słynną autobiografią oraz „Ibis”. W „Listach z Pontu” (Epistulae ex Ponto) skarżył się na swój los w obawie, że będąc daleko od Rzymu zniszczy swój talent poetycki.
Jego utwory krążyły w licznych odpisach po Rzymie. Oktawian August skazał twórczość Owidiusza na zapomnienie (rozkaz o usunięciu dzieł z rzymskich bibliotek), jednak zachowała się ona w odpisach i pozostawiła trwały ślad w literaturze rzymskiej.
Zmarł 17 roku n.e, choć niektórzy wskazują rok 18.
Twórczość |
|
