Rozdziały
Rzymskie legiony podbijały kolejne ludy i ziemie nie tylko dzięki swojej organizacji i dyscyplinie, ale także dzięki uzbrojeniu, które było naprawdę wysokiej jakości. Poza ekwipunkiem ofensywnym (pilum, pugio, gladius) dysponowano także bardzo dobry pancerzem.
Rzymianie wykorzystywali trzy główne rodzaje zbroi: lorica segmentata, lorica squamata oraz lorica hamata.
Lorica segmentata
Lorica segmentata była zapewne pancerzem, który najlepiej chronił ciała legionistów i był najbardziej rozpoznawalną zbroją rzymską. Była to zbroja folgowa, zwana segmentową, która złożona była z pasów kutego żelaza. Pancerz składał się z metalowych (żelazo lub brąz) płytek pokrywających klatkę piersiową, ramiona i plecy oraz z 4 do 7 skórzanych pasów. Poszczególne płyty utrzymywał razem od wewnątrz skórzany rzemień. Zarówno z przodu jak i z tyłu, zapinano metalowe pasy.
Pancerz ten jak każdy inny posiadał wady. Źle lub niedbale wykonane mocowanie powodowały niekończące się naprawy. Segmentata nie chroniła też dostatecznie podbrzusza oraz pachy, które musiały być chronione dużą tarczą.
Mimo że lorica segmentata była ciężka i obcierała ciało była najbardziej popularną rzymską zbroją od I wieku p.n.e. do III n.e. Bardzo dobrze chroniła tułowie żołnierza zarówno przed cięciami jak i czasami pchnięciami. Ostatecznie zrezygnowano z niej ze względu na koszta.
Lorica squamata
Lorica squamata była to zbroja łuskowa, która wyglądała jak rybia łuska. Płytki w kształcie łusek zaokrąglonych na dole wykonywano z brązu lub żelaza. Były małych rozmiarów, średnio od 2 na 1, 2 cm lub 1, 5 na 1 cm. Posiadały u góry otwory które służyły do łączenia pojedynczych płytek za pomocą drutu w rzędy a następnie gotowych rzędów łusek do podłoża skórzanego lub materiałowego. Układane były tak ze zachodziły na siebie naprzemiennie.
Prosta squamata mogła być wykonana przez mniej wprawnych rzemieślników. Mogła być łatwo naprawiona nawet przez żołnierza i co najważniejsze była mniej kosztowna niż hamata (następny omawiany pancerz). Jej stosunkowo mała popularność u Rzymian wynikała z tego że squamata nie jest ani tak elastyczna ani odporna jak kolczuga a poza tym jest dosyć ciężka. Nie chroniła tak dobrze przed cięciami jak kolczuga, lepiej jednak przed pchnięciami. Być może dlatego była preferowana prze jazdę, walczącą z piechotą barbarzyńską używającą włóczni jako głównej broni ofensywnej.
Lorica hamata
Lorica hamata była to zbroja łańcuszkowa, złożona z wielu łańcuszków połączonych ze sobą; przypominała kolczugę. Wytwarzana z kółeczek stalowych bądź brązowych tworzyła pancerz w postaci kamizelki, czasem z króciutkim rękawem. Dobrze chroniła przed cięciami, znacznie gorzej przed pchnięciami, oraz grotami strzał które mogły rozerwać ogniwa.
Hamata, jak każda zbroja posiadała zalety i wady. Jej podstawowymi zaletami były elastyczność i przewiewność. Była pracochłonna i stosunkowo ciężka. Jej ciężar spoczywał głownie na barkach żołnierza. Częściowo niwelował to pas żołnierski balteus, który przejmował ciężar na pas biodrowy.
