Sprowadzanie i zabijanie dzikich zwierząt dla potrzeb rozrywkowych w amfiteatrach lub pozyskania drogich kości słoniowych lub futer doprowadziły do znacznego obniżenia się liczby gatunków w obrębie całego Imperium.
Już w roku 50 p.n.e., Cyceron jako zarządca Cylicji (południowo-wschodnia Turcja), napisał list do Marcusa Caeliusa Rufusa, przygotowującego się do zorganizowania igrzysk (aby zyskać na popularności wśród ludu), że wyjątkowo rzadko występują leopardy (pantherae).
Głównym źródłem dostaw zwierząt była Afryka, skąd sprowadzano hipopotamy, lwy, słonie, żyrafy, nosorożce, leopardy. Wielkie dzikie koty określano terminem africanae. Z Indii sprowadzano tygrysy; co ciekawe badania wskazują, że tygrysy nie były chwytane jedynie w Indiach, lecz także w Armenii. Stamtąd były transportowane drogą morską. Z północnej i środkowej Europy przewożono niedźwiedzie, jelenie, dziki.
