W procesie projektowania i konstrukcji budowli starożytni Rzymianie stosowali wyskalowane modele, które pomagały zaprojektować budynki i przedstawić ich ostateczną formę zleceniodawcom.
Nie były one jednak podstawowym narzędziem architektów, a raczej pomagały wyobrazić sobie budowniczym bardziej skomplikowane bryły. Tego typu modele były niewielkich rozmiarów – od kilkunastu do kilkudziesięciu centymetrów i najprawdopodobniej ich większość była wykonana z drewna, dlatego nie zachowały się one do naszych czasów. Do dziś istnieją jednak kamienne rzymskie makiety.
Najlepiej zachowanym przykładem takiego modelu jest marmurowa miniatura podium i schodów świątyni w skali 1:24 odkryta niedaleko świątyni, którą reprezentuje – w Niha w Libanie. O jej roboczym charakterze świadczą inskrypcje wyryte na przedmiocie, oznaczające wymiary rzeczywistej budowli w stopach. Podobny model znaleziono w Ostii; zaprezentowano na nim dwa alternatywne warianty kolumnady. Prawdopodobnie oba przykłady wyposażone były w zdejmowaną drewnianą nadbudowę pozwalającą zajrzeć do wnętrza.
