Pompejusz Wielki słynął ze swojej odwagi i męstwa. W roku 58 p.n.e. objął on stanowisko praefectus annonae, który nadzorował dostawy zboża do Rzymu. Było to wyjątkowe stanowisko, które w czasie republiki normalnie pokrywał swoimi kompetencjami edyl. Jednak w przypadku poważnych kryzysów żywnościowych, powoływano specjalnego urzędnika na 5 lat.
Taka sytuacja miała miejsce właśnie w roku 58 p.n.e., kiedy Rzym przeżywał problemy z dostawami zboża i miastem wstrząsały niepokoje społeczne. Pompejusz otrzymał dużą władzę tylko po to, aby ustabilizować problem żywnościowy w stolicy. W tym celu wysłał swoich zaufanych ludzi i przyjaciół w różne części Republiki w poszukiwaniu zapasów. Sam udał się na Sycylię, Sardynię i do Afryki, aby zgromadzić zboże.
Plutarch podaje historię, iż kiedy statki ze zbożem szykowały się, aby wyruszyć do Rzymu nieoczekiwanie nastąpiło załamanie pogody i rozpętała się silna wichura. Przerażona załoga statku bała się wyjść w morze. Wówczas ponoć Pompejusz Wielki wskoczył na pokład i kazał podnieść kotwicę mówiąc: „Płynąć trzeba koniecznie, żyć niekoniecznie!”. Zdanie to zrozumieć można jako: Muszę odpłynąć, choćbym miał zaryzykować życie.
Działania Pompejusza były na tyle skuteczne, że targi w Rzymie wypełniły się pożywieniem do tego stopnia, że nawet obcokrajowcy mogli liczyć na trochę zboża. Działania Pompejusza podkreśliły jego rolę i siłę w państwie rzymskim.
