Kiedy w 313 roku n.e. Konstantyn Wielki ogłosił wraz z cesarzem wschodniej części – Licyniuszem – edykt tolerancyjny tzw. mediolański, rozpoczął się czas swobody wyznania w Imperium Rzymskim. W praktyce znaczyło to, że intensywnie rozprzestrzeniające się chrześcijaństwo będzie mogło wyjść z ukrycia i rozpocząć publiczne głoszenie prawd wiary w Chrystusa.
W latach 90. IV wieku n.e. Teodozjusz I zakazał wyznawania jakichkolwiek innych wyznań, niżeli chrześcijaństwa. Dominacja była pełna, jednak wciąż na terenie Imperium było mnóstwo opuszczonych świątyń i przybytków poświęconych rzymskim i innym antycznym bóstwom, które przez wieki kierowały losami społeczeństwa.
Świetnym przykładem wykorzystania tych budowli jest miasto Rzym. Opuszczone świątynie pogańskie były puste i niewykorzystywane i przez lata nikt nie kwapił się, aby je zagospodarować. Miasto było na tyle biedne, że szukało instytucji / osób mogących przejąć opiekę nad obiektami. Jak się okazało jedynie Kościół był na tyle bogaty, że był w stanie przejąć i zagospodarować budowle antyczne. Władze miasta z chęcią oddawały obiekty pod kuratele duchownych. Tym sposobem jako pierwszy przejęto Panteon, który w roku 609 przekształcony został w kościół pod wezwaniem Matki Boskiej. W samym VII wieku przekształcono m.in. Kurię julijską w kościół Sant’Adriano al Foro, a mauzoleum Hadriana schrystianizowano.
Jak widać, więc proces przejmowania pogańskich budowli nastąpił dopiero około 300 lat po ogłoszeniu edyktu mediolańskiego. Wynika to w dużej mierze ze stopniowego umacniania się Kościoła oraz wyzbycia się niechęci do wszystkiego co pogańskie.
