Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Armia rzymska na przestrzeni dziejów wielokrotnie przechodziła ewolucję. Ekwipunek (poza zbroją) rzymskich żołnierzy pierwotnie, jak to było we wszystkich armiach ówczesnego świata, był przewożony na wozach lub mułach/osłach. Stopniowo jednak zaczęto zauważać potrzebę usprawnienia mobilności wojska, skrócenia całej kolumny marszowej i odejścia od wykorzystywania zbyt dużej ilości zwierząt pociągowych i taborów.
Tribulus była to broń rzymska składająca się z czterech ostrych kolców lub gwoździ rozmieszczonych w taki sposób, że zawsze jeden z nich wystawał pionowo do góry.
Grecki historyk Polibiusz wspomina, że kiedy brał udział wraz ze Scypionem Afrykańskim Młodszym w zdobywaniu (w roku 146 p.n.e.) Kartaginy, zobaczyli ukrzyżowane lwy. Jak się okazało tego typu decyzje podjęli właśnie Rzymianie.
W roku 133 p.n.e na tronie Królestwa Pergamonu (zachodnia część obecnej Turcji) zmarł Attalus III. W testamencie przekazał swoje państwo pod władanie rzymskie. Jako, że Rzymianie byli bardzo opieszali w zabezpieczeniu swoich praw, niejaki Astronikos wzniecił bunt przeciwko postanowieniu byłego króla.
Cesarz Julian Apostata (panował 361-363 n.e.) przeszedł do historii jako rozsądny i prawy rzymski władca. Zasłynął między innymi ze swoich działań na rzecz ukrócenia biurokracji oraz poprawy praworządności.
W sytuacji, kiedy niewolnik rzymski mógł jako jedyny określić czy oskarżony jest winny czy też nie, należało poddać go obowiązkowym torturom. Tylko takie zeznanie niewolnika uważano za prawdziwe i pewne.
W antycznym Rzymie selenit (określany lapis specularis, czyli „kamień lustrzany”) był cenionym minerałem. Pliniusz Starszy podkreślał zalety tego minerału, który można było ściąć na cienkie warstwy, przez które przechodziło światło o charakterystycznym miękkim blasku, podobnym do światła księżyca.
Seneka Młodszy, filozof i pisarz rzymski z I wieku n.e., wspomina w swoich listach Calvisiusa Sabinusa – bogatego i szanowanego Rzymianina, który miał tak bardzo słabą pamięć, że nie potrafił zapamiętać nawet imion homeryckich bohaterów.
Cesarz rzymski Julian Apostata, mimo swoich krótkich rządów (361-363 n.e.), zasłużył się w kwestii reform wewnętrznych bardziej niż jakikolwiek późno-rzymski cesarz. Jedną z jego decyzji było ukrócenie biurokracji oraz reforma służby pałacowej, która były nadmiernie rozrośnięta. Podobno przyczyną reorganizacji struktur pałacowych było pewne zabawne wydarzenie. Pewnego razu Julian, zapuszczający w tym czasie brodę, wezwał golibrodę. Do komnaty wkroczył wspaniale odziany dostojnik otoczony rojem pomocników.
Plutarch w swoim dziele („Żywot Aleksandra”, 8) wspomina, że Aleksander Wielki w czasie snu trzymał pod poduszką specjalną kopię „Iliady”, opatrzoną komentarzami Arystotelesa. Wynikało to w dużej mierze z zamiłowania wodza do tego greckiego eposu oraz postaci Achillesa.
