Rzymskie popiersie młodego Ptolemeusza z Mauretanii, wnuka Kleopatry VII i Marka Antoniusza. Rzeźba wykonana została z brązu i datowana jest na I wiek n.e.
Ptolemeusz żył na przełomie er i zasiadał na tronie mauretańskim jako następca swojego ojca – Juby – w latach 23–40 n.e. W praktyce Mauretania była państwem klienckim i Rzym czerpał z jego skarbu pokaźne zyski.
Zabity został w roku 40 n.e. na zlecenie cesarza Kaliguli. Jak podaje Swetoniusz, rzymski władca kazał zabić Ptolemeusza za to, że ten „śmiał” pokazać się publicznie w ozdobniejszym płaszczu niżeli on sam.
Po śmierci Ptolemeusza w Mauretanii doszło do rebelii, w wyniku której doszło do podziału państwa. Jego królestwo Kaligula włączył do cesarstwa jako prowincję Mauretanię, podzieloną później przez Klaudiusza na dwie: Mauretania Caesariensis i Mauretania Tingitana.
