W antycznym Rzymie do imienia (praenomen) i nazwiska rodowego (nomen) dołączył w I wieku p.n.e. przydomek (cognomen). Stało się tak, gdyż pod koniec istnienia republiki rody zaczęły się znacznie rozrastać. Przydomki początkowo przyjmowały jedynie rody patrycjuszowskie.
Pierwsze przydomki miały związek z głównymi zajęciami Rzymian w tych czasach. Przydomki nader często związane były z roślinami, co jedynie utwierdza nas w przekonaniu o rolniczym charakterze pierwotnego społeczeństwa rzymskiego. Na przykład ród Cyceronów swoją nazwę wziął od grochu (cicer), a Fabiuszy od bobu (faba). Jeszcze inne przydomki wiązały się z jakąś cechą charakterystyczną członka rodziny, np. Cincinnatus – „kędzierzawy”, Cato – „sprytny” czy też przydomek zabójcy Cezara – Brutusa, który oznacza „głupiec”. Przydomek wskazywać mógł także pochodzenie osoby lub wyróżniać jej cechy osobiste.
