Rzymianie byli pionierami jeśli chodzi o system kanalizacji. Jako pierwsi wykorzystywali wodę płynącą podziemiami do wyprowadzania odpadów. Uważa się, że pierwsza kanalizacja w Rzymie powstała pomiędzy 800 a 735 rokiem p.n.e.
Rzymski system kanałów ściekowych był niezwykle rozbudowany w starożytnym Rzymie. Najsłynniejszym był Cloaca Maxima w Rzymie („największy kanał ściekowy”), który był jedną z największych konstrukcji rzymskich, jakie kiedykolwiek powstały. Warto zaznaczyć, że kanały ściekowe miały bardzo poważną wadę – nie zadbano o odprowadzanie gazów (odpowietrzenie), co mogło powodować (i powodowało) wybuchy zgromadzonego siarkowodoru.
Innym problemem było odprowadzanie nieczystości do Tybru. Poziom rzeki zmieniał się dość często, co przy jego zwiększeniu powodowało powrót nieczystości „z siłą wodospadu” z powrotem do rzymskich mieszkań. Nie zmienia to jednak ogólnej oceny rzymskiego wynalazku. W I wieku n.e. rzymski system ściekowy był bardzo wydajny. Wspomina o tym Pliniusz Starszy w „Historii naturalnej”, wspominając że był najwybitniejszą rzeczą ze wszystkich.
