Skąd wziął się podział tygodnia na 7 dni? Pewnie większość ludzi wskaże na Biblię i zapisany tam wprost proces stwarzania świata, jednakże wcale nie jest takie pewne, że ówcześni Hebrajczycy byli twórcami używanego po dziś dzień 7-dniowego tygodnia.
Już Babilończycy odkryli istnienie planet i tak jak później Grecy potrafili nazwać siedem z nich (w tym słońce i księżyc). Każde z tych ciał niebieskich odpowiadało jednemu z dni, mieliśmy więc dzień Saturna, dzień Słońca, dzień Marsa itd. Taki podział funkcjonował w czasach Republiki, a później został zatwierdzony oficjalnie przez cesarza Konstantyna.
Odzwierciedlenie dawnych wierzeń do dziś widoczne jest w wielu językach. Dzień Słońca to dobrze znana nam niedziela – Sunday (ang.) czy Sonntag (niem.). Z kolei poniedziałek to Dzień Księżyca (łac. luna) w języku francuskim znany jako Lundi, we włoskim jako Lunedi, a w hiszpańskim Lunes. Wtorek to dzień Marsa (franc. Mardi, hisz. Martes, wł. Martedi). Środa zaś to dzień Merkurego (dies Mercurii) – we Francji Mercredi, we Włoszech Mercoledi, w Hiszpanii Miércoles. Czwartek był świętem Jowisza (franc. Juedi, hiszp. Jueves, wł. Giovedi), a piątek Wenus (fr. Vendredi, wł. Venerdi). Sobotę zaś czczono jako święto Saturna (ang. Saturday). W językach germańskich znalazło się miejsce także dla lokalnych bogów: Thora (ang. Thursday) czy Donara (niem. Donnarstag) mogących być odpowiednikami rzymskiego Jowisza.
