Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Starcy odgrywali w Rzymie ważną rolę, opartą na przywilejach danych im przez prawo rzymskie. Rzymianie zarówno krytykowali, jak i podziwiali starców. Traktowali ich indywidualnie i nie odnosząc się do całego problemu starości. Niezależnie dostrzegano problemy ze starością: demograficzny, polityczny, społeczny, a także psychologiczny i medyczny.
W starożytności cebulki kwiatowe były powszechnie stosowane jako lekarstwa oraz afrodyzjak. Co ciekawe, ludzie starożytni często także je jadali; był to jednak przysmak warstw wyższych.
Jedynym antycznym źródłem informacji o maskach, które wykorzystywano w starożytności, w czasie występów teatralnych jest Juliusz Polluks, grecki naukowiec z III wieku n.e., który napisał dzieło Onomasticon. W swoim dziele wymienia on łącznie 44 różne maski komiczne, które można było użyć w czasie przedstawienia.
Gajusz Leliusz Sapiens był rzymskim politykiem w połowie II wieku p.n.e. i przyjacielem słynnego rzymskiego wodza Scypiona Afrykańskiego Młodszego – zdobywcy Kartaginy w 146 roku p.n.e. Leliusz swój przydomek Sapiens, czyli „Mądry”, otrzymał od współczesnych za decyzję o porzuceniu propozycji przeprowadzenia reformy prawa o gruntach rolnych.
Antyczni Rzymianie stworzyli społeczeństwo, w którym w olbrzymim stopniu wykorzystywano niewolnictwo. Co warte podkreślenia, Rzymianie najbardziej cenili sobie niewolników narodzonych w niewoli (tzw. vernae; w l.poj. verna), gdyż tacy nigdy nie zaznali poczucia wolności i swoją sytuację życiową uważali za normalny stan.
Zachowana czaszka gladiatora z widocznymi śladami po uderzeniu trójzębem. Broń ta stosowana była przez retiarusa – lekko opancerzonego wojownika, który posiadał także sieć, którą rzucał na przeciwnika, aby go skrępować. Najczęściej jego rywalem był murmillo – ciężko opancerzony piechur, który posiadał hełm oraz dużą tarczę.
Wiele osób zadaje sobie pytanie, jak zrzucić wagę w łatwy i przyjemny sposób. Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa. Jak się okazuje podobne problemy mieli ludzie w starożytności. Zadajmy sobie sobie pytanie: jak odchudzali się antyczni Rzymianie?
Ciężkie warunki życiowe i bieda nierzadko zmuszają do pracy także osoby niepełnoletnie. Nie inaczej było w antycznym Rzymie, gdzie nierzadkim widokiem było zobaczyć pracujące fizycznie małe dziecko.
W społeczeństwie rzymskim powszechnym było występowanie zależności patron-klient. Najczęściej ubogi obywatel lub wyzwoleniec podporządkował się wyżej sytuowanemu Rzymianinowi, który poprzez swoją pozycję i majątek mógł działać na korzyść klienta. Klient w zamian był zapleczem i wsparciem patrona np. w czasie wyborów. Co więcej, posiadanie wielu klientów budziło szacunek i umacniało pozycję patrona w społeczeństwie. W IV wieku n.e. patronat (patrocinium) uległ jednak przeobrażeniom i relacja patron-klient zaczęła uderzać bezpośrednio w państwo.
W antycznym Rzymie niepisaną zasadą było, aby w przypadku małżeństwa panna młoda wnosiła ze sobą do związku posag (dos). Dodatkowy kapitał wnoszony mężowi miał na celu ułatwienie utrzymania rodziny (onera matrimonii) oraz zabezpieczenia żony lub dzieci w przypadku rozpadu związku (divortium). Oczywiście im większy posag ojciec panny młodej mógł zaproponować, tym większa była szansa, że mąż przyjmie rękę kobiety.
