Tertulian był dobrze wykształconym rzymskim mówcą i prawnikiem, żyjącym w Afryce Północnej na przełomie II/III wieku n.e. W około 190 roku n.e. przyjął chrzest i stał się gorliwym zwolennikiem i obrońcą chrześcijaństwa. Założył własną sektę tertulianistów, która głosiła rygoryzm moralny i zakazywała ucieczki przed prześladowaniami; nakazywała posty, których nie praktykowali pozostali chrześcijanie.
Wyznawcy tej doktryny zarzucali biskupom zbytnią łagodność względem pokutujących grzeszników; wrogo odnosili się do hierarchicznej struktury Kościoła, dużą wagę natomiast przywiązywali do charyzmatu proroctwa.
Tertulianizm dopuszczał w życiu człowieka tylko jedno małżeństwo; następny związek, po śmierci pierwszego współmałżonka, uznawał za cudzołóstwo. Ruch przetrwał w Kartaginie do początku V wieku n.e.
