Przemoc polityczna za trybunatu Klodiusza Pulchera
Przemoc polityczna w Rzymie istniała od dawna. Często dochodziło do bójek lub przepychanek między zwolennikami różnych kandydatów. Jednak rok 57 p.n.e. wyniósł je na zupełnie nowy poziom.
Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Ciekawostki starożytnego Rzymu (Ustrój i polityka)
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Urząd trybuna ludowego w starożytnym Rzymie
Urząd trybuna ludowego w Starożytnym Rzymie uformował się w początkowym okresie republiki, prawdopodobnie w początkach V w p.n.e. W 494 p.n.e. wobec buntu plebejuszy arystokracja zdecydowała się na pewne ustępstwa. Kompromis z roku 494 p.n.e. zaowocował powstaniem urzędu trybuna ludowego.
Stosunki rzymsko-kartagińskie przed wojnami punickimi
Wiele mówi się o wojnach punickich, które rozegrały się pomiędzy Republiką Rzymską a Kartaginą, zwaną również Kart Hadaszt bądź miastem Dydony. W latach 264-146 przed naszą erą odbyły się trzy konflikty pomiędzy tymi starożytnymi mocarstwami, które doprowadziły do tego, że Rzym pokonał i wchłonął rywala. Zanim to nastąpiło jednak, obie strony nie były sobie wrogie a nawet przeciwnie – pozostawały w dobrych kontaktach.
Królowa Teuta i piractwo
Królowa Teuta była regentką królestwa Ardiajów w latach 230-228 p.n.e. oraz władczynią części państwa ze stolicą w Rhizon w latach 228-217 p.n.e. Na dalmatyńskich wybrzeżach jej państwa znajdowali wygodne porty i oparcie piraci.
Egzarchat Afrykański
Egzarchat Afrykański, zwany również Kartagińskim, był regionem administracyjnym w Imperium Bizantyńskim obejmującym Mauretanię, Numidię, Afrykę Prokonsularną, Sardynię, Korsykę, Baleary i część południowego wybrzeża dzisiejszej Hiszpanii założonym przez cesarza Maurycjusza około roku 590.
Uchylanie się od sprawowania urzędów przez pewnego retora
Nie każdy w starożytnym Rzymie marzył o piastowaniu wysokich i prestiżowych urzędów. Retor i sofista z II w. n.e. Eliusz Arystydes, Grek z Azji Mniejszej, jeden z najgorliwszych wyznawców Asklepiosa, jest przykładem uporczywego unikania służby na rzecz państwa, a robił to niezwykle skutecznie.
Scena polityczna republikańskiego Rzymu była zdeprawowana
Kryzys republiki rzymskiej w I wieku p.n.e. w zdecydowanej mierze wynikał ze zwyrodnienia życia politycznego Rzymu. Celem poszczególnych polityków było nie uzdrawianie res publici i reformowanie państwa, a prywatne interesy i pięcie się po stopniach cursus honorum, by potem móc zdobyć bogactwo.
Ewolucja władzy po pryncypacie
W III wieku n.e. władcy Rzymu zaczęli stopniowo odchodzić od pozorów Republiki. Rosnące ambicje polityczne cesarzy spowodowały wyparcie resztek instytucji republikańskich. Aurelian wprowadził system dominatu w drugiej połowie III wieku n.e., przyjmując tytuł dominus et deus („pan i bóg”). Dioklecjan dokonał pod koniec III wieku n.e. przebudowy administracji państwa, tworząc system tetrarchii.
