Jedną z najbardziej popularnych walk gladiatorów w antycznym Rzymie było starcie secutora („ścigający”1) i retiariusa („sieciarza”). Przedstawiona rzymska mozaika z III wieku n.e. świetnie ilustruje sposób walki „sieciarza”, który za wszelką cenę starał się zachować dystans i unieruchomić rywala poprzez narzucenie na niego sieci z obciążnikami, a następnie dźgnąć trójzębem.
Secutor dla odmiany wykorzystując ciężkie opancerzenie (hełm, tarczę, nagolennica) mógł skuteczniej się bronić przed ciosami; jednak z racji na mniejszą mobilność i większy wysiłek musiał dążyć do szybkiego rozstrzygnięcia walki. Co więcej, nie mógł dać się zaplątać w sieć oraz musiał parować ciosy trójzębu przeciwnika. Wykorzystując tarczę odbierał ataki i musiał zbliżyć się na tyle blisko, by zadać cios. Retiarius posiadał niekiedy sztylet, którym mógł starać się bronić w bliskim kontakcie.
Na mozaice widzimy dwie sceny z walki – dolna ukazuje moment zarzucenia sieci na secutora (Astyanax); górna z kolei to już moment powalenia retiariusa (Kalendio) na ziemię; o dziwo kiedy sieć znajdowała się na przeciwniku. Wynik starcia jest jednoznaczny – secutor zwyciężył, gdyż przy jego imieniu znajduje się słowo VICIT („zwycięzca”); przy imieniu retiariusa znajduje się przekreślone „O” – skrót słowa OBIIT („zmarły”). Wychodzi na to, że sieć na tyle szczęśliwie się ułożyła, że nie utrudniała secutorowi ruchów.
Izydor z Sewilli porównuje secutora do Wulkana, a retiariusa do Neptuna, czyniąc aluzję do odwiecznej rywalizacji ognia z wodą.
Mozaika pochodzi z III wieku n.e. i obecnie można ją podziwiać w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Madrycie (Hiszpania).
