Zachowany rzymski but, znaleziony na terenie rzymskiego fortu Bar Hill (będącego częścią muru Antoninusa), na południu Szkocji. Artefakt można obejrzeć w The Hunterian w Glasgow (Szkocja).
Zwykle rzymskie sandały (caligae) wojskowe miały grubą, nabijaną gwoździami podeszwę, składającą się z kilku warstw skóry kozy, owcy, krowy lub woła. Wydaje mi się że tutaj mamy do czynienia z cywilną wersją bardziej zakrywającą stopę. Czarna skóra osiągnięta została zapewne za sprawą barwnika sutorium atramentum, zawierającego siarczan miedzi. Wydaje mi się, że sandał mógł być noszony przez osobę bardziej majętną.
Nadmienić należy, że buty noszono zwykle w naturalnym kolorze skóry; jednak osoby które było na to stać miały buty farbowane. Można było osiągnąć kolory: czerwone, żółte, białe, złote, fioletowe. Skórę impregnowano swego rodzaju płynem z kory drzew, solami mineralnymi i innymi.
W zimniejszych klimatach (np. Brytania) na stopę zakładano także formę skarpet, aby chronić przed zimnem. Sandały przytwierdzano do stóp rzemieniami pokrywającymi podbicie i dolną część nogi. Były też wersje sandałów, które miały dodatkowo skórzane lub metalowe cholewki okrywające w całości goleń.
