Ekwici (Equites) była to średnio zamożna klasa społeczna, w skład której wchodzili kupcy, przedsiębiorcy, bankierzy. Majątki ekwitów wynosić musiały minimum 400.000 sesterców. Nazwa tego stanu wywodzi się od słowa „koń” (equus).
Symbolami przynależności do stanu ekwickiego było posiadanie konia, noszenie złotego pierścienia oraz wąski purpurowy szlak zdobiący tunikę (trabea). W teatrze zajmowali oni miejsce zaraz za senatorami. Ekwici stanowili swego rodzaju stan rycerski (ordo equester) i brali udział w corocznej, odbywającej się 15 lipca paradzie jeźdźców.
Początkowo terminem tym określano obywateli rzymskich, których było stać na zakupienie i utrzymanie konia oraz ekwipunku jeźdźca, będącego znacznie droższym od ekwipunku piechura. Wywodzili się oni z elitarnych jednostek jazdy w legionach, zwanych centuriae equitum. Stąd też może pochodzić nazwa tego stanu. Dzięki zasługom w podbojach stopniowo uzyskiwali coraz szersze wpływy i przywileje, dzięki którym potem wyodrębnili się jako grupa społeczna. Rekrutowali się oni z 3 tribus: Tities, Ramnes i Luceres. Ekwitom przewodził tribunus celerum. Setka ekwitów stanowiła centurię, dzielącą się na pododdziały zwane decuriae, składające się z dziesięciu osób. Każda z nich znajdowała się pod dowództwem dziesiętnika (decurio).
W III wieku p.n.e. militarna funkcja ekwitów uległa zatarciu, ale pozostali oni jako wpływowa i zamożna grupa właścicieli ziemskich i przedsiębiorców. Walczyli o wpływy w państwie rywalizując z senatorami oraz arystokracją. To głównie za ich sprawą wydano w 218 roku p.n.e. prawo lex Claudia, które zakazywało członkom rodzin senatorskich zajmowania się na większą skalę handlem, mogli oni bowiem dysponować tylko statkami o pojemności do 80 ton. Ekwici zaczęli zyskiwać coraz większe wpływy w państwie oraz gromadzić ogromne majątki, w czym pomogło utworzenie spółki, zwanej societates publicanorum. Niekiedy jednak ekwici zdolni byli do kompromisów i tworzenia wspólnego frontu z arystokracją przeciw innym warstwom społecznym.
Do głównych zadań ekwitów należało zbieranie kontrybucji, danin oraz opłat celnych w zwiększającej się liczbie prowincji. Ponadto zajmowali się obrotem handlowym, ściągali podatki z prowincji z Azji oraz nadzorowali roboty publiczne. Przy głosowaniach centurialnych (wybory konsulów, pretorów i cenzorów, decydowanie o wojnie i pokoju) najpierw pytano o zdanie ekwitów, co pozwalało im zabierać głos w ważnych decyzjach dla państwa. Uprawnienie to podkreślało ich ważną pozycję.
W okresie cesarstwa ekwici stali się warstwą urzędniczą. Zajmowali wiele wysokich stanowisk, jak na przykład: prefekt pretorianów czy dowódca kohorty.
