Lorica segmentata była to zbroja folgowa, zwana segmentową, złożona z pasów kutego żelaza. Rozpowszechniła się w legionach od reformy Mariusza, czyli 107-102 rok p.n.e. do III wieku n.e.
Pancerz składał się z metalowych (żelazo lub brąz) płytek pokrywających klatkę piersiową, ramiona i plecy oraz z 4 do 7 skórzanych pasów. Poszczególne płyty utrzymywał razem od wewnątrz skórzany rzemień. Zarówno z przodu jak i z tyłu, zapinano metalowe pasy. Części zbroi połączone były wewnątrz rzemieniami na nitach, zawiasami, zapięciami sztyftowymi, sprzączkami i haczykami. Jedyną ozdobą były brązowe rozetki na nitkach oraz dekoracyjne wycięcia zawiasowych płytek.
Pod pancerz zakładano tunikę, na którą niekiedy z kolei nakładano kolczugę zbudowaną z dwu odmian żelaznych pierścieni: pełnych oraz otwartych, która dobrze zabezpieczała żołnierza przed cięciami, a niekiedy i pchnięciami.
Uzupełnieniem pancerza był skórzany pas (cingulum militae), owijany kilkakrotnie wokół tułowia, zakończony kilkoma rzemieniami z metalowymi okuciami, które miały na celu ochronę podbrzusza przed cięciami. Zakładali go niżsi oficerowie i żołnierze. Dowódcy nosili jeszcze odpowiadający im stanowi, stosowny pasek (cinctorium). Utrata takiego pasa, stanowiła jedną z kar w wojsku.
Zbroję te zaczęto używać dopiera za Tyberiusza (14-37 n.e.). Była to zbroja wykonana całkowicie z metalu, ale nie wiedziano jak ją wykonywano. Dopiero odkrycie dwóch zbroi z Corbridge w Wielkiej Brytanii (koło muru Hadriana) w 1964 roku, rzuciło nowe światło na technikę wyrobu tej zbroi. Najczęściej używano ją na zachodzie imperium.
Do dziś zidentyfikowane i sklasyfikowane są na podstawie znalezisk archeologicznych pancerze typu: Corbridge A i B oraz Newstead. Tego rodzaju zbroje zaczęły się pojawiać na pewno już za Tyberiusza. Były to pierwsze płytowe i w pełni funkcjonalne pancerze, pomijając mykeńską zbroje z Dendry (XV wiek p.n.e.). Geneza i pochodzenie segmentaty jest trudne do ustalenia z cala pewnością. Istnieje kilka co najmniej teorii m. in. o gladiatorskim rodowodzie segmentaty i nieskuteczności kolczugi (lorica hamata) przed bronią typy pilum co ujawniło się w czasie starć pomiędzy legionistami podczas wojen domowych u schyłku republiki. Jest i taka która mówi ze poważne straty nie tyle liczbowe (które nawiasem mówiąc można było stosunkowo szybko wyrównać) co sprzętowe z roku 9 n.e. podczas tzw. katastrofy w Lesie Teutoburskim, kiedy to zniszczone dosłownie zostały trzy legiony musiały być szybko i masowo uzupełnione. Niezależnie od teorii na temat powstania segmentaty wydaje się ze było to wymysł typowo rzymski, w każdym razie nie ma dostatecznych dowodów na to że było inaczej.
Obecnie sklasyfikowany jako pancerz typu A był powszechnie używany w czasach Klaudiusza i inwazji Wielkiej Brytanii (43 rok n.e.). Pewne elementy znajdywane w miejscach baz zaopatrzeniowych na brytyjskim wybrzeżu sugerują ze w tym tez mniej więcej czasie w użycie wchodziła odmiana typu B. Rekonstrukcja i klasyfikacja tych pancerzy była jedynie możliwa dzięki wspomnianemu odkryciu z 1964 roku w Corbridge (dawniej Corstopitum) w pobliżu wału Hadriana. Znaleziono tam w drewnianej skrzyni ukrytej pod podłogą budynku obydwa typy. Różnica pomiędzy nimi znajduje się w sposobie mocowanie naramienników. Typ Corbridge A posiada naramienniki mocowane do osłon tułowia za pomocą skórzanych pasów i sprzączek. Typ Corbridge B ma naramienniki mocowane hakami do korpusu. Po dwa z przodu i z tylu. Okucia pancerzy i elementy mocujące (często zdobne) wykonywano zasadniczo z brązu. Kolejnym z zarazem ostatnim w pełni sklasyfikowanym pancerzem jest tzw. Newstead. Jego fragmenty znaleziono w pobliżu dawnego fortu rzymskiego Trimontium (Newstead) na terenie Szkocji. Pozbawiony haków oraz mocowań w postaci sprzączek i skórzanych pasków był ze wszystkich typów najmocniejszy i najbardziej wytrzymały oraz w pełni funkcjonalny. Prawdopodobnie jego przedstawienie pojawia się najczęściej na kolumnie Trajana. Pancerze takie pojawiły się prawdopodobnie ok. 70 – 80 roku n.e. i przetrwały do końca wieku II. Używane coraz rzadziej w wieku III aż do całkowitego wycofania. Zaletą segmentaty był fakt że dysponując ówczesnymi narzędziami i materiałami można ją było wykonać w 60 godzin. Był to elastyczny i relatywnie lekki pancerz w porównaniu z kolczugą i zbroją łuskową. Jej waga zależała po grubości użytej blachy. Ocenia się, miedzy innymi na podstawie rozmiarów wykopanych pancerzy w Corbridge że przeciętny wzrost mieszkańca Italii wynosił w tamtych czasach 160 – 165 cm. W związku z tym masa pancerza wynosiła ok. 6-7 kilogramów.
Pancerz ten jak każdy inny posiadał wady. Źle lub niedbale wykonane mocowanie powodowały niekończące się naprawy. Być może dlatego typ A i B zastąpiła segmentata typu Newstead. Segmentata nie chroniła też dostatecznie podbrzusza oraz pachy, ale te chronione były duża tarczą. Takie zbroje miały swoje kontynuacje w czasach średniowiecza i renesansu a i później w polskiej wojskowości w czasach Jana III Sobieskiego znalazły swoje naśladownictwo.
