Rozdziały
Gajusz Kasjusz Longinus (Gaius Cassius Longinus) urodził się dnia 3 października roku 85 p.n.e. Był rzymskim dowódcą, jednym z zabójców Cezara, który później walczył przeciw II triumwiratowi. Jeden z ostatnich obrońców republiki.
Młodość i życie prywatne
Mało wiemy o wczesnym życiu Gajusza Kasjusza. Znamy przekaz mówiący, że jako młody chłopiec, będąc w szkole, kłócił się z synem dyktatora Sulli na temat tyranii. Tak więc od młodych lat okazywał niechęć jednowładztwu. Studiował filozofię na wyspie Rodos pod okiem filozofa Archelaosa z Aten, co z czasem zaowocowało biegłością w grece. Kasjusz stał się także wyznawcą epikureizmu.
Gajusz Kasjusz ożenił się z Junią Tertią (Tertulla), córką Serwilli – matki Brutusa. Mieli syna, który urodził się około 60 roku p.n.e.
Kariera polityczna
Kariera polityczna związana była początkowo z działaniami najbogatszego Rzymianina tamtych czasów – Marka Krassusa. Gajusz Kasjusz został kwestorem w armii Krassusa i wyróżnił się w wojnie z Partami w 53 roku p.n.e. Jako jeden z nielicznych przeżył bitwę pod Karrami. W 50 roku p.n.e. powrócił do Rzymu, gdzie w roku 49 p.n.e. został mianowany trybunem ludowym. W 49 roku p.n.e. w Grecji został mianowany dowódcą floty pod rozkazami Pompejusza Wielkiego – tym samym stanął przeciwko Cezarowi w wojnie domowej (jego brat Lucjusz Kasjusz stanął po stronie Cezara). Gajusz Kasjusz na czele floty zniszczył w roku 48 p.n.e. dużą część statków Cezara. Resztę wojny spędził przy wybrzeżach Italii, ciągle atakując flotę Cezara. Po porażce Pompejusza pod Farsalos w 48 p.n.e. udał się w kierunku Dardaneli z planem zjednoczenia się z królem Pontu Farnakesem II. Kasjusz został jednak pochwycony. Juliusz Cezar wybaczył Kasjuszowi, wyznaczył go swoim legatem i skierował do walki przeciwko temu samemu władcy. Później Kasjusz nie zgodził się na walkę przeciwko Katonowi Młodszemu i Metellusowi Scipio w Afryce i osiadł w Rzymie.
Następne dwa lata Kasjusz nie pastował żadnego urzędu. W tym czasie zawiązał bliższe relacje z Cyceronem, który podobnie jak on i Brutus miał prorepublikańskie poglądy. W roku 44 p.n.e. został wybrany praetor peregrinus z obietnicą otrzymania pod zarząd prowincji Syria. W tym samym czasie Brutus został praetor urbanus, co uraziło Kasjusza.
Z inicjatywy Kasjusza zaczął zawiązywać się spisek przeciwko Cezarowi, na czele którego ostatecznie stanął Marek Brutus. W czasie id marcowych roku 44 p.n.e. spiskowcy zabili Cezara, a Kasjusz zadał cios w okolice klatki piersiowej. Jak twierdzą niektóre źródła, Kasjusz chciał zabić także Antoniusza, jednak nie wyraził na to zgody Brutus. Zwycięstwo zabójców było jednak krótkotrwałe, gdyż Marek Antoniusz przejął władzę i obrócił lud przeciwko nim. Kasjusz i Brutus musieli się ratować ucieczką z miasta.
Walka z cezarianami
Popularność Kasjusza na wschodzie ułatwiła jemu i Brutusowi zgromadzenie armii od namiestników prowincji. W roku 43 p.n.e. Kasjusz zmierzyć się miał z 12 legionami Publiusza Korneliusza Dolabelli. Ten rzymski oficer po śmierci Cezara początkowo popierał jego zabójców, potem jednak stanął po stronie Marka Antoniusza, który mianował go namiestnikiem Syrii. Między 44 a 43 p.n.e. zajął Smyrnę (obecnie Izmir) i zgładził jej zarządcę, Gajusza Treboniusza, za co senat rzymski ogłosił go wrogiem publicznym i wysłał przeciw niemu wojska pod dowództwem Kasjusza Longinusa. W bitwie pod Laodyceą (Syria) oddziały Dolabelli zostały rozbite, zaś on sam umarł śmiercią samobójczą. Teraz Kasjusz miał otwartą drogę do Egiptu. W związku jednak z zawiązaniem się II triumwiratu, Brutus poprosił o wsparcie. Doszło do połączenia sił i Brutus został mianowany namiestnikiem w Syrii.
Zabójcy Cezara postanowili zaatakować siły triumwirów w Azji. Kasjusz uderzył i zajął Rodos, kiedy Brutus przejął rządy w Licji. W roku 42 p.n.e. doszło do przegrupowania wojsk w Sardis, gdzie armie obwołały ich imperatorami. Wojska przekroczyły Dardanelle, przemaszerowały Trację i rozbiły się niedaleko Filippi w Macedonii.
Tam też doszło do bitwy. Brutus z sukcesem toczył walkę z Oktawianem, kiedy Kasjusz ponosił porażkę z Antoniuszem. W trakcie bitwy pod Filippi, w powstałym zamieszaniu, Kasjusz myśląc że zbliżają się żołnierze triumwirów, a Brutus poniósł porażkę, aby uniknąć niewoli, polecił niewolnikowi, by przebił go mieczem dnia 3 października 42 roku p.n.e. Jak się jednak okazało, byli to jego żołnierze.
Brutus wspominał go jako „ostatniego z Rzymian” i pochował w Tasos.
