Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Starożytny Rzym, państwo prowadzące intensywną ekspansję, toczyło wiele wojen. Doskonale wyćwiczone i uzbrojone wojska rzymskie, dowodzone przez genialnych strategów potrafiły rozprawić się z nawet dwukrotnie silniejszymi wojskami przeciwnika. Zdarzały się jednak oczywiście i porażki, jak Kanny czy Las Teutoburski.
Swój mocarstwowy status wojska rzymskie potwierdziły już na początku II wieku p.n.e. masakrując w 197 roku p.n.e. pod Kynoskefalaj w Tesalii armię macedońską. Siedem lat później pod Magnezją w Azji Mniejszej rzymskie legiony pokonały wojska Seleucydów, pierwszej potęgi świata helleńskiego, udowadniając, że są najlepszą armią w regionie. Kres potęgi legionów zaczął się objawiać w III wieku n.e. Ostatecznie „germanizacja” armii rzymskiej i utrata wartości bojowej doprowadziły do upadku państwa i wojska rzymskiego.
(206 p.n.e.)
W 206 r. p.n.e. na polach południowo-wschodniej Hiszpanii w okolicach dzisiejszego miasteczka Alcalá del Río położonego 14 km na północ od Sewilli rozegrała się najbardziej błyskotliwa manewrowo bitwa drugiej wojny punickiej.
(203 p.n.e.)
Walki II wojny punickiej trwały już ponad dekadę. Szala zwycięstwa przechylała się na stronę rzymską. W Italii po pierwszych zwycięstwach Hannibal uwikłał się w żmudne walki, których nie mógł wygrać. W Hiszpanii i na Sycylii Rzymianie pokonali Punijczyków. Aby pomyślnie doprowadzić do końca wojny, Synowie Wilczycy musieli zaatakować Kartaginę na jej terytorium.
(45 p.n.e.)
Bitwa pod Mundą (45 p.n.e.) była ostatnim epizodem wojny między Rzymianami. Ostatecznie ugruntowana została bezwzględna dominacja Cezara w polityce rzymskiej, a opozycja antycezariańska właściwie zniknęła.
(46 p.n.e.)
Bitwa pod Ruspiną i Thapsus (46 p.n.e.) były kolejnymi etapami wojny domowej, mającymi kluczowy wpływ na dalsze dzieje Republiki Rzymskiej. Bitwa pod Ruspiną niemal nie zakończyła się zgubą Cezara, a starcie pod Thapsus przyniosło finalnie zgubę wielu oficerom i przywódcom pompejan (m.in. Katonowi Młodszemu).
(250 p.n.e.)
Bitwa pod Panormus było to starcie Rzymu i Kartaginy w 250 roku p.n.e., w trakcie pierwszej wojny punickiej. Zwycięstwo pod Panormus było świadectwem doskonałego planu bitwy stworzonego przez Rzymian.
(295 p.n.e.)
Bitwa pod Sentinum (295 p.n.e.) była zwycięstwem Rzymian nad Samnitami. Bitwa była ponoć największą bitwą stoczoną na italskiej ziemi od założenia Rzymu. Według przekazu Liwiusza o zwycięstwie legionów zdecydowało tzw. "devotio" - rytualne poświęcenie się wodza w zamian za zwycięstwo legionów.
(363 n.e.)
W 363 roku n.e. wojska cesarza Juliana I zdobyły Anatę. Zajęcie Anaty było pierwszym starciem zbrojnym podczas perskiej kampanii wielkiego Juliana.
(70 n.e.)
Oblężenie Jerozolimy (70 n.e.) było kluczowym starciem wojny żydowskiej. Po długim oblężeniu Rzymianie zdobyli miasto. Tytus Flawiusz nie okazał litości i pozwolił na mordy i grabieże miasta.
(198 p.n.e.)
Bitwa w wąwozie Aoi Stena (198 p.n.e.) jest kolejnym starciem charakterystycznym dla wojen na hellenistycznym Wschodzie. Po pokonaniu Kartaginy Rzymianie od razu zwrócili oczy na hellenistyczny Wschód. Bezpośrednią przyczyną interwencji był apel ze strony Rodos i Pergamonu, obawiających się wpływów Macedonii. Rzymskie wojska wyparły oddziały macedońskie z wąwozu i zmusiły je do wycofania się.
(261 p.n.e.)
Bitwa pod Agrigentum (261 p.n.e.) była zwycięskim starciem wojsk rzymskich nad Kartaginą w I wojnie punickiej. Jeśli wierzyć Polibiuszowi, wygrana skłoniła republikę znad Tybru do całkowitego usunięcia wroga z Sycylii.
