Silvanus (Sylwan) był to pierwotnie bóg lasów i dzikiej przyrody, utożsamiany z Marsem. W późniejszym okresie uznawany za boga pól, trzód, sadów, zagajników, rolnictwa oraz opiekuna domu i majątku. Silvanus uważany był za obrońcę stad bydła. Odstraszał wilki i poprawiał ich płodność. Według Dolabella, wiejskiego inżyniera, Sylwan miał jako pierwszy ustawić kamienie, które wyznaczały granice pól. Każda posiadłość posiadała trzy tzw. Silvani: Silvanus domesticus, Silvanus agrestis (czczona przez pasterzy) oraz Silvanus orientalis
Miał być synem pasterza i kozy bądź kobiety z Tusculum imieniem Valeria i jej własnego ojca. Był bogiem dokuczliwym, straszącym wędrowców przemierzający lasy, zaś Rzymianie straszyli nim dzieci.
Nie posiadał oficjalnie ustanowionego kultu, był jednak bóstwem niezwykle popularnym wśród wieśniaków, plebejuszy i niewolników. W ofierze składano mu owoce (winogrona), inne produkty (kłosa, mleko, mięso, wino) i potomstwo zwierząt domowych (świnie), jednak czynności ofiarne mogli wykonywać tylko mężczyźni.
Silvanus utożsamiany był z Faunusem lub greckim Panem. Mitraiści natomiast identyfikowali go z ubóstwioną duszą byka, zabitego przez Mitrę.
Przedstawiany był jako silny starzec w wieńcu z bluszczu, odziany w wieśniaczy strój, z sierpem w ręku i w towarzystwie psa. Wyobrażany był także pod postacią kamienia lub drzewa.
