Lucjusz Sykcjusz Dentatus był najprawdopodobniej postacią historyczną, choć jego dzieje spisane zostały po raz pierwszy dopiero w połowie I wieku p.n.e. (kilka stuleci po jego śmierci) przez rzymskiego uczonego i pisarza Marka Terencjusza Warrona Atacyńskiego.
Wcześniejszymi źródłami informacji, które posłużyły się do odtworzenia szczegółów jego życia i uzupełnienia pierwotnych ustnych relacji o jego czynach były ludowe opowieści i legendy oraz wydarzenia historyczne z II i I wieku p.n.e. Rzymianie wierzyli, że Dentatus był plebejskim bohaterem, wspomagającym lud w walce przeciwko oligarchom, którzy przyczynili się do jego zabójstwa około 450 r.p.n.e.
Z relacji Dionizjusza z Halikarnasu wiadomo, że Dentatus w wieku dwudziestu siedmiu lat służył w wojsku jako zwykły rangą legionista. W bitwie z Wolskami jego legion został pokonany, a znaki bojowe przechwycili wrogowie, jednak Dentatus w pojedynkę zdołał odzyskać je, czym jak pisze Dionizjusz „oszczędził centurionom wiecznej hańby”. Jego heroizm został uznany i odznaczono go wieńcem złotym (corona aurea).
Podczas następnej bitwy legionista znów wykazał się wielkim bohaterstwem. Uratował najwyższego rangą centuriona (primus pilus) legionu II, w którym sam służył. Primus pilus podczas bitwy został obalony na ziemię przez wrogów, którzy następnie zabrali mu Orła – najświętszy ze wszystkich znaków legionowych. Dentatus rzucił się na ratunek swojemu dowódcy i odzyskał zabranego wcześniej Orła. Centurion był bardzo zmieszany zaistniałą sytuacją i chciał w zamian za ten bohaterski czyn przekazać swojemu legioniście dowództwo. Dentatus w pokorze i z szacunku do swojego dowódcy odmówił jego zastąpienia lecz konsul awansował go, nadając mu rangę primus pilus w I legionie.
Lucjusz Sykcjusz Dentatus podczas czterdziestoletniej służby wojskowej wziął udział w stu dwudziestu bitwach, wygrał osiem lub dziewięć pojedynków, w których co ciekawe to wróg zawsze go wyzywał oraz zdobył łupy z trzydziestu czterech lub trzydziestu sześciu wojowników. Posiadał czterdzieści pięć blizn – wszystkie z przodu, żadnej z tyłu, co świadczy o tym, że nigdy nie bał się walki i dzielnie stawał ramię w ramię z każdym przeciwnikiem. Warto nadmienić, że dwanaście z jego blizn było pamiątką po jednej tylko walce. Całość przyznanych Dentatusowi nagród czy odznaczeń za jego zasługi wojskowe robi wielkie wrażenie.
W swoim życiu otrzymał za męstwo osiemnaście ceremonialnych włóczni (hasta pura), dwadzieścia pięć ozdobnych medalionów (phalerae), osiemdziesiąt trzy torkwesy, sto sześćdziesiąt bransolet (armillae), czternaście wieńców obywatelskich (corona civica) z liści dębu ,przyznawanych za ocalenie życia obywatelowi rzymskiemu w bitwie, osiem wieńców złotych (corona aurea) w kształcie wieńca z liści dębu, nadawanych za zabicie wroga w pojedynku, trzy wieńce murowe (corona muralis) ze złota w kształcie murów, nadawane pierwszemu, który sforsował mur podczas oblężenia wrogiego miasta, oraz jeden wieniec oblężniczy (corona obsidionalis), składający się z trawy i kwiatów rosnących w miejscu walk, przyznawany za oswobodzenie armii oblężonej lub otoczonej na polu bitwy. Ponadto otrzymał kosz pełen monet, dziesięciu jeńców, którzy byli jego osobistymi niewolnikami i dwadzieścia wołów.
Rzymski pisarz Waleriusz Maksymus stwierdza nawet, że ilość odznaczeń wojskowych Dentatusa wystarczyłaby do obdzielenia nimi całego jednego legionu. Aulus Gelliusz , pisarz z II wieku n.e. zanotował niesamowitą ciekawostkę, iż z powodu waleczności jaką odznaczał się Dentatus, zwano go rzymskim Achillesem. Należy także wspomnieć , że przydomek (cognomen) „Dentatus” oznacza „mający ząb” w sensie kłów dzikiego zwierzęcia. Być może zawdzięcza on ten przydomek z racji swojej waleczności i bezkompromisowości w walce. Jednak z racji, że rzymskie przydomki miały często charakter poniżający, niewykluczonym jest, że otrzymał go po prostu z powodu swojego własnego zepsutego lub wystającego zęba.
Lucjusz Sykcjusz Dentatus w trakcie swojego życia odegrał także rolę przeciwnika decemwirów, co ostatecznie doprowadziło do jego śmierci. Decemwirowie tworzyli kolegium urzędnicze, powstałe z porozumienia patrycjuszy z plebejuszami w 452 r.p.n.e. w celu konieczności kodyfikacji prawa. Kolegium składało się z 10 członków i w latach 451-449 p.n.e. pełniło najwyższą władzę w państwie. Decemwirowie zostali jednak obaleni po tym jak ich władza przerodziła się w tyranię.
W roku 450 p.n.e. Dentatus otrzymał tytuł trybuna wojskowego lecz z racji, że był w opozycji wobec decemwirów, został wciągnięty przez przeciwników w pułapkę. Ponownie w swoim życiu i zarazem po raz ostatni wykazał się wielkim męstwem i walecznością, gdyż zanim został uśmiercony, zdążył wysłać na drugi świat wielu wrogów. Jego ciało zostało znalezione wśród pierścienia zabitych rywali. Śmierć Dentatusa stała się początkiem końca decemwirów. Wiadomość o morderstwie Dentatusa wywołała u żołnierzy bunt i w niedługim czasie przyczyniła się do obalenia tyranii decemwirów.
