Rozdziały
| Imiona | Marcus Salvius Otho |
|---|---|
| Panował jako | Imperator Marcus Otho Caesar Augustus |
| Czas panowania | 15 stycznia 69 – 16 kwietnia 69 n.e. |
| Urodzony | 28 kwietnia 32 n.e. |
| Zmarły | 16 kwietnia 69 n.e. |
Marek Salwiusz Othon (Oton) urodził się dnia 28 kwietnia 32 roku n.e. w Ferentium jako Marcus Salvius Otho. Nazywany także Oton.
Pochodził ze starego etruskiego rodu. Rodzina jego pochodziła z Etrurii, była jedną z najbardziej wpływowych w tym rejonie. Matką jego była Albia Terencja, wywodząca się z znaczącego rodu, zaś jego ojciec Ot(h)on, pełnił funkcję prokonsula Afryki i legata Dalmacji. Senat rzymski ustawił na Palatynie jego posąg, jako nagrodę za odkrycie zdrady przeciw cesarzowi Klaudiuszowi, jaką planował jeden z rycerzy rzymskich. A sam cesarz zaliczył go do grona patrycjuszy. Oton miał starszego brata Lucjusza Salwiusza Otona Titianusa, który pełnił konsulat w 52 roku n.e. I jako prokonsul rządził prowincją Azja w 63/64 roku n.e. Siostrę ojciec już we wczesnym wieku zaręczył z Druzusem, synem Germanika.
Sam Othon od wczesnej młodości był ponoć niesforny, za co był często karcony przez ojca batem. W roku 55 n.e., gdy zmarł jego ojciec, dzięki udawanej miłości do pewnej sędziwej wiekiem, acz wpływowej wyzwolenicy (Popea Sabina) na dworze cesarskim „wkradł się w łaski Nerona. Łatwo zdobył pierwsze miejsce wśród jego przyjaciół przez podobieństwo obyczajów; jak przekazują niektórzy, również przez wzajemne obcowanie z nim fizyczne”. Jego przyjaźń z cezarem Neronem skończyła się jednak w 58 roku n.e., gdy jego żona Poppea Sabina, została kochanką, a później żoną władcy.
Othon w roku 58/59 n.e. został namiestnikiem Lusitanii (obecna Portugalia i zachodnia część Hiszpanii) na około 10 lat i w ten sposób musiał wyjechać z Rzymu. Choć nie miał doświadczenia administracyjnego, okazał się dobrym zarządcą. Od początku popierał namiestnika Hiszpanii Tarrakońskiej Galbę, gdy ten zbuntował się przeciwko Neronowi. Oton powrócił z Galbą do Rzymu po upadku Nerona. Liczył na to, że już leciwy Galba w dowód wdzięczności za wspieranie go przeciw Neronowi, wyznaczy go na swego następcę. Jednakże Galba wyznaczył swym nastepcą Lucjusza Kalpurniusza Pizona. Rozgoryczony Othon zawiązał spisek i przy pomocy pretorianów dokonał zamachu stanu. Pomogło mu też niezadowolenie ludności Rzymu z surowych rządów Galby. Dnia 15 stycznia 69 roku n.e. Galba i Pizon zostali zamordowani, a jeszcze tego samego Othon został wybrany na cesarza przez pretorianów.
Panowanie
Gdy Othon dowiedział się o złożeniu przez wojska germańskie wierności Witeliuszowi (namiestnik Germanii Dolnej), próbował szukać z nim porozumienia, słał do niego listy i poselstwa senatu. Chciał uczynić go swym zięciem, lecz z czasem zrozumiał, że konfrontacja jest nieunikniona. Kiedy jednak Witeliusz na czele podległych sobie legionów nadreńskich rozpoczął na ich czele marsz w kierunku Italii, Othon pozostawił władzę nad miastem w rękach swego brata, Salwiusza Tycjanusza, a sam wyruszył z Rzymu w idy marcowe, aby zastąpić najeźdźcom drogę pod miejscowością Bedriacum (obecna Cremona) w dolinie rzeki Padu.
Rok czterech cesarzy
Walka o władzę po śmierci Nerona.
Armia Othona stawiała skuteczny opór pierwszym oddziałom Witeliusza, dowodzonym przez Alienusa Cecynę. W trzech pierwszych bitwach wierne wojska Othona odnosiły zwycięstwa, choć on sam nie wziął w żadnej z nich udziału. Ostatecznie doszło do największej bitwy, w której armia Witeliusza pokonała rywala. Powodem porażki było użycie podstępu przez przeciwników. Gdy bitwa miała się rozpocząć, wśród wojsk Otona pojawiła się pogłoska, jako że Cecyna wraz z podległym mu wojskiem, miał odstąpić od Witeliusza i stanąć przeciw niemu u boku Otona. Doszło do sytuacji, że przyjacielsko machano wojsku Witelian rozpoczynających atak na wroga.
Śmierć
W wyniku bitwy oddziały wierne Othonowi poniosły ciężkie straty, ale nie zostały rozbite. Wówczas Othon, by uchronić kraj przed dalszym rozlewem bratobójczej krwi, zdecydował się popełnić samobójstwo. I choć jego sprawa nie była jeszcze stracona, a jego żołnierze wykazywali ochotę do dalszej walki, cesarz pozostał nieugięty w swych zamiarach i 16 kwietnia 69 roku n.e. przebił się sztyletem.
Przed samobójstwem Othon pożegnał się z bliskimi oraz napisał listy, do siostry i Messaliny, wdowy po Neronie, którą pragnął poślubić. Z żalu po nim wielu jego żołnierzy również zadało sobie śmierć.
Zwycięski Witeliusz urządził Othonowi uroczysty pogrzeb i ruszył z legionami w drogę do Rzymu, aby odbyć triumfalny wjazd i oficjalnie ogłosić się cesarzem.
