Amfiteatr rzymski w Pompejach powstał w 70 roku p.n.e. i jest najstarszym tego typu obiektem, który przetrwał do naszych czasów. Na górne trybuny prowadziły charakterystyczne, zewnętrznie ulokowane, schody. Amfiteatr pierwotnie był drewniany; później jednak powstała konstrukcja kamienna. Obiekt mierzy 135 na 104 metry.
Przed wejściem na arenę znajdowała się specjalna przestrzeń, którą mogło być tzw. spoliarium, czyli miejsce gdzie przetrzymywano zwłoki poległych gladiatorów, w którym pozbawiano je broni i uzbrojenia; lub też sanarium, czyli swego rodzaju szpital dla rannych wojowników.
Widzów od areny oddzielał specjalny „parapet”, który był zdobiony malunkami. W czasie gorących dni, nad trybunami rozciągano olbrzymie zadaszenie z materiały (velarium).
W 59 roku n.e. w Pompejach, na tamtejszym amfiteatrze doszło do zamieszek między miejscowymi, a kibicami gladiatorów przybyłymi z niedalekiej Nucerii. Konflikt początkowo starano się „rozwiązać” przy pomocy kamieni, z czasem wyciągnięto miecze. Efektem, była prawdziwa rzeź przybyszów – wielu z odciętymi kończynami i licznymi ranami trafiło do stolicy. Na zlecenie cesarza sprawą zajął się rzymski Senat, który zadecydował o ukaraniu miasta 10 letnim zakazem organizowania igrzysk; wszystkie collegia i organizacje kupieckie rozwiązano, a winni zostali wygnani. Sponsorzy wydarzenia oraz podżegacze awantury zostali skazani na wygnanie.
W 62 roku n.e. Pompeje nawiedziło silne trzęsienie ziemi, które uszkodziło amfiteatr. W 79 roku n.e. obiekt został zasypany przez materiał piroklastyczny w wyniku wybuchu Wezuwiusza.
