Aleksander Sewer objął władzę w Imperium Rzymskim w roku 222 n.e. po zamordowaniu ekscentrycznego Heliogabala, swojego kuzyna. Przez całe swoje rządy Aleksander był niezwykle podatny na wpływy swojej babki i matki, które de facto rządziły w jego imieniu.
Przez pierwsze 4 lata swoich rządów Aleksandra de facto panowała jego wpływowa i bardzo inteligentna babka Julia Meza. Po jej śmierci w 226 roku n.e. została ona zaliczona w poczet bogów, co było przywilejem jedynie cesarzy i ich małżonek – dowodzi to silnej pozycji babki Aleksandra.
Od tego roku swoje decydujące zdanie zaczęła mieć matka Aleksandra – Julia Mammea. Współcześni zarzucali jej skąpstwo i chciwość. Ponoć dopuszczała się sprzedaży rzędów, zagarniania spadków, przyjmowania łapówek, co dodatkowo czyniła jawnie, nie przejmując się opinią publiczną.
Przez całe swoje życie Aleksander był odpowiednio edukowany, tak aby pozostać maksymalnie podległym swojej rodzicielce i babce. Za swojego panowania Aleksander nadal był miłym i grzecznym chłopcem wykonującym rozkazy i prośby matki. Nawet przychylni cesarzowi kronikarze twierdzili, że władca darzył swoją matkę zbyt wielkim szacunkiem i nie reagował na jej negatywne działania. Syn protestował, ale niezbyt umiejętnie i szybko wracał pod wpływy matki.
Kiedy Mammea zdecydowała się, że Aleksander powinien mieć małżonkę, sama mu wybrała kandydatkę. Cesarz wziął ślub w 225 roku n.e. z Orbianą. Nieoczekiwanie cesarz się zakochał, co bardzo wzburzyło matkę cesarza, która natychmiast kazała się mu rozwieść z nową żoną. Sallustia Orbiana została zesłana na wygnanie do Libii, a na domiar złego jej ojciec Lucius Seius Sallustius został w 227 roku skazany na śmierć pod zarzutem próby zamordowania cesarza.
Szczególnie negatywnie wyrażano się o Aleksandrze w armii, która była rozgoryczona skąpstwem Mammei. Nie zapewniano premii, a wydatki wojenne były ograniczone do minimum. Ponadto Aleksander Sewer nie miał żadnego doświadczenia wojskowego, co dodatkowo nie premiowało jego pozycji wśród legionistów. W wojsku szerzyły się epitety pod adresem Aleksandra typu „maminsynek” i „dzieciuch”.
Wkrótce wybuchła wojna z Germanami, podczas której cesarz popełnił fatalny błąd: objął bezpośrednie dowództwo nad żołnierzami. Aleksander próbował zyskać na czasie, zanim wierne mu legiony z wojny perskiej, wzbogacone łupami, dotrą nad Ren, i zaczął rokowania z Germanami. Jednakże dnia 21 marca 235 roku n.e. po ugodzie z barbarzyńcami został zamordowany przez legionistów, którzy uznali pokojowo nastawionego Aleksandra za niegodnego purpury. Śmierć „mamisynka” Aleksandra oznaczała upadek dynastii syryjskiej (Sewerów) i początek wielkiego kryzysu III wieku w Imperium.
