Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Wibia Perpetua żyła na przełomie II i III wieku n.e. Pochodziła z bogatego domu rzymskiego, a jej rodzice wyznawali różne wyznania: ojciec był poganinem, matka chrześcijanką. Wibia do historii przeszła jako męczennica chrześcijańska z Kartaginy.
Helwidiusz Pryskus był rzymskim filozofem stoickim i politykiem żyjącym w I wieku n.e. Helwidiusz znany był ze swojego umiłowania dla wartości republikańskich i niechęci wobec cesarzy.
W dziele Factorum et dictorum memorabilium libri novem Waleriusza Maksumusa możemy zapoznać się z postaciami i zachowaniami, które autor wyróżnił w kontekście przyzwoitości i godnego życia.
Gajusz Pescenniusz Niger pojawił się na kartach historii w niezwykle ciekawych i trudnych czasach dla Imperium Romanum. Po morderstwie cesarza Kommodusa oraz krótkim, a jednocześnie tragicznym panowaniu Pertynaksa, całe państwo pogrążyło się w wojnie domowej, która trwała aż do roku 197 n.e.
Kasjusz Dion pozostawił nam przekaz, jakoby król Abgarus, który panował w małym państwie Osroene nad Eufratem, starał się za wszelką cenę pozostać neutralnym w trakcie inwazji wojsk rzymskich Trajana na Partię. Aby nie urazić żadnej ze stron i w przyszłości nie musieć się martwić o los królestwa, postanowił wykorzystać swoją tajną „broń”.
Gajusz Fabrycjusz, w przekazach rzymskich, był przykładem nieprzekupnego polityka oraz niezwykle honorowego i odważnego człowieka. Dowodem na to jest historia z czasów wojny z Pyrrusem (282-272 p.n.e.).
Tron Armenii, państwa znajdującego się u zbiegu wpływów rzymskich i partyjskich, przez lata był nieformalnie konsultowany i ustalany pomiędzy tymi dwoma ówczesnymi mocarstwami. Kiedy w 110 roku n.e. król Partów Osroes I desygnował na tron Armenii swojego bratanka Axidaresa, syna byłego króla Pakorusa II, doszło do złamania niepisanej zasady, i Rzym nie został poproszony o akceptację nowej kandydatury.
W powszechnym przekonaniu przyjęło się określać rządy Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa oraz Marka Aureliusza, jako czas stabilizacji i pokojowego przekazywania władzy w cesarstwie rzymskim, poprzez adopcję i wybór rozsądnego następcy. Hadrian, który przejął rządy po wielkim Trajanie, wcale nie był przez niego szczególnie faworyzowany, a dokument adopcyjny mógł zostać sfałszowany.
Jeden z największych cesarzy rzymskich, Trajan, swoje sukcesy na polu wojskowych i administracyjnym zawdzięczał nie tylko swoim umiejętnościom, ale i ludziom, którzy go otaczali i mu doradzali. Jedną z ważnych postaci w jego życiu był z pewnością Lucjusz Licyniusz Sura, towarzysz broni, wierny przyjaciel, zaufany członek consilium – najbliższej rady doradczej cesarza.
Lucjusz Papiriusz Cursor (ok. 365 – po 310 p.n.e.) był jednym z najbardziej cenionych i szanowanych Rzymian w historii. Pięciokrotnie piastował urząd konsula i aż dwukrotnie był dyktatorem. To za jego sprawą Rzymianie zwyciężyli w tzw. drugiej wojnie z Samnitami (326-304 p.n.e.) i zemścili się za haniebną porażkę w Wąwozie Kaudyńskim w 321 roku p.n.e. Lucjusz Papiriusz Cursor swój przydomek Cursor („Biegacz”) otrzymał ze względu na wybitną szybkość i sprawność w biegach.
