Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Późniejszy dyktator rzymskiej republiki Lucjusz Korneliusz Sulla, zwany też Felixem ze względu na sprzyjającą mu podobno całe życie fortunie, mógł rozpocząć karierę polityczną dzięki znajomości z osobą, przez którą współcześnie polityczna kariera mogła by raczej całkowicie runąć.
Zamordowanie Kommodusa pod koniec roku 192 n.e. zakończyło panowanie dynastii Antoninów i z pewnością najlepszy okres istnienia imperium rzymskiego. Jego następcą został Pertynaks, szanowany senator i sprawny wódz Marka Aureliusza, którego wybrali spiskowcy. Nieszczęśliwie jednak, dyscyplina finansowa i wewnętrzna jaką starał się zaprowadzić Pertynaks w Rzymie doprowadziła do jego zamordowania przez pretorianów w marcu 193 roku n.e.
Wibia Perpetua żyła na przełomie II i III wieku n.e. Pochodziła z bogatego domu rzymskiego, a jej rodzice wyznawali różne wyznania: ojciec był poganinem, matka chrześcijanką. Wibia do historii przeszła jako męczennica chrześcijańska z Kartaginy.
Helwidiusz Pryskus był rzymskim filozofem stoickim i politykiem żyjącym w I wieku n.e. Helwidiusz znany był ze swojego umiłowania dla wartości republikańskich i niechęci wobec cesarzy.
W dziele Factorum et dictorum memorabilium libri novem Waleriusza Maksumusa możemy zapoznać się z postaciami i zachowaniami, które autor wyróżnił w kontekście przyzwoitości i godnego życia.
Gajusz Pescenniusz Niger pojawił się na kartach historii w niezwykle ciekawych i trudnych czasach dla Imperium Romanum. Po morderstwie cesarza Kommodusa oraz krótkim, a jednocześnie tragicznym panowaniu Pertynaksa, całe państwo pogrążyło się w wojnie domowej, która trwała aż do roku 197 n.e.
Kasjusz Dion pozostawił nam przekaz, jakoby król Abgarus, który panował w małym państwie Osroene nad Eufratem, starał się za wszelką cenę pozostać neutralnym w trakcie inwazji wojsk rzymskich Trajana na Partię. Aby nie urazić żadnej ze stron i w przyszłości nie musieć się martwić o los królestwa, postanowił wykorzystać swoją tajną „broń”.
Gajusz Fabrycjusz, w przekazach rzymskich, był przykładem nieprzekupnego polityka oraz niezwykle honorowego i odważnego człowieka. Dowodem na to jest historia z czasów wojny z Pyrrusem (282-272 p.n.e.).
Tron Armenii, państwa znajdującego się u zbiegu wpływów rzymskich i partyjskich, przez lata był nieformalnie konsultowany i ustalany pomiędzy tymi dwoma ówczesnymi mocarstwami. Kiedy w 110 roku n.e. król Partów Osroes I desygnował na tron Armenii swojego bratanka Axidaresa, syna byłego króla Pakorusa II, doszło do złamania niepisanej zasady, i Rzym nie został poproszony o akceptację nowej kandydatury.
W powszechnym przekonaniu przyjęło się określać rządy Nerwy, Trajana, Hadriana, Antoninusa Piusa oraz Marka Aureliusza, jako czas stabilizacji i pokojowego przekazywania władzy w cesarstwie rzymskim, poprzez adopcję i wybór rozsądnego następcy. Hadrian, który przejął rządy po wielkim Trajanie, wcale nie był przez niego szczególnie faworyzowany, a dokument adopcyjny mógł zostać sfałszowany.
