Rzeźba ukazująca stojącego lwa
Rzeźba ukazująca stojącego lwa; wykonana z wapienia. Rzymski obiekt datowany jest na okres cesarski; odkryty w północnej Italii. Artefakt znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Rzeźba ukazująca stojącego lwa; wykonana z wapienia. Rzymski obiekt datowany jest na okres cesarski; odkryty w północnej Italii. Artefakt znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.
Aius Locutius to tajemnicze bóstwo niewiadomego pochodzenia i wyglądu. W mitologii rzymskiej występuje tylko jeden raz i to w postaci głosu.
Żywoty sławnych mężów to jedno z najbardziej fascynujących dzieł starożytnych. Jego autor, Plutarch z Cheronei (ok. 46 – ok. 120 n. e.), zestawia w nim sylwetki znanych Greków i Rzymian. Opisując te postacie, skupia się głównie na ich czynach, charakterze i anegdotach z nimi związanych. Jego dzieło nie jest jednak pozbawione bardzo interesujących dygresji na temat osób i wydarzeń jemu współczesnych. Jedną z nich jest ciekawa wzmianka na temat cesarza Domicjana, którego panowanie przypadało na lata 81-96 n.e. Choć Plutarch pisze swoje dzieło już dobre kilka lat po zamordowaniu cesarza, to zapewne pamięta on czasy jego panowania i wyraża swoją krótką opinię o tym princepsie.
Rzymski fresk z Willi Misteriów w Pompejach, ukazujący gryfa. Scena przedstawia członka ludu Arimaspów, który podkrada złoto gryfowi. Obiekt datowany na połowę I wieku p.n.e. Artefakt znajduje się w Narodowym Muzeum Archeologicznym w Neapolu.
Rzymskie szklane naczynko w kształcie hełmu gladiatora. Obiekt wykonano w Nadrenii w III wieku n.e. Obecnie znajduje się w the British Museum.
Rzymska rzeźba głowy kobiety, zapewne bogini Junony Sospity (zbawczyni). Jej atrybutami była kozia skóra z rogami, która znajdowała się na głowie rzeźby. Zachowana głowa była częścią większej kompozycji. Obiekt jest datowany na I wiek p.n.e. i wykonany jest z marmuru. Artefakt znajduje się w Ny Carlsberg Glyptotek w Kopenhadze (Dania); odkryto zapewne w Tusculum (Włochy).
Brutalność i okrucieństwo często kojarzą się ze starożytnym Rzymem, a jednym z najbardziej przerażających zwyczajów był zwyczaj wykorzystywania skazańców jako „ludzkich latarni”. Jak wyglądał ten okrutny sposób karania i co mówi o mentalności rzymskiego imperium? O tym w poniższym artykule.
W starożytnym Rzymie jednym z najbardziej intrygujących zwyczajów było fatum, czyli pojęcie losu, który był ściśle związany z boską wolą. Wierzono, że boginie przeznaczenia, znane jako Trójca Fatum – Nona, Decima i Morta – miały kontrolę nad życiem każdej osoby.
Rekonstrukcja komputerowa słynnej pary z rzymskiego fresku, który zatytułowano – „Piekarz i jego żona”.
Gajusz Azyniusz Pollion (ok. 76 p.n.e.– ok. 4 n.e.) był rzymskim wojskowym, politykiem, stronnikiem Juliusza Cezara, i pisarzem. Największym osiągnięciem Polliona było założenie pierwszej publicznej biblioteki w Rzymie – Atrium Libertatis („Świątynia Wolności”) na Forum Romanum. Dzięki tej budowli dzieła literatury greckiej i łacińskiej stały się bardziej dostępne. Pollion połączył bibliotekę z galerią sztuki, czyniąc ją miejscem o wieloaspektowym charakterze kulturalnym. Jego działania zapoczątkowały tradycję tworzenia publicznych bibliotek w cesarstwie.