Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W rzymskim legionie wykorzystywano, poza zwykłymi oszczepami (pilum), także rodzaj krótkich oszczepów (plumbatae). Plumbata był to rodzaj rzutki około 60 cm z ołowianym obciążeniem (kulka), dzięki czemu rzutka podczas lotu była stabilna. Jej działanie było zbliżone do działania pilum z tą różnicą jednak, że można ją było rzucić znacznie dalej. Używano do tego rzemieni lub czegoś w rodzaju drewnianych ręcznych wyrzutni.
Prowadzenie podkopów było ważnym sposobem prowadzenia działań oblężniczych w starożytności. Zgodnie z legendą, w czasie oblężenia etruskiej stolicy Weje w 396 roku p.n.e. rzymscy żołnierze kopiący tunel usłyszeli nad sobą wieszcza głoszącego, że zwyciężyć będzie dane tej stronie, która złoży bogom jako pierwsza w ofierze święte części zwierzęcia ofiarnego.
W 60 roku n.e., podczas panowania cesarza Nerona, dowódca rzymskich wojsk – Gnejusz Domicjusz Korbulon oblegał armeńską stolicę Tigranocertę.
W późnym II wieku n.e., w życie wszedł dekret senatorski zezwalający na obdarowywanie zwycięskiego gladiatora nagrodą w wysokości 500 sesterców za walkę, jeśli był wolnym człowiekiem oraz 400 jeśli był niewolnikiem. Kwota ta była porównywalna z roczną pensją nauczyciela.
Antyczni Rzymianie zaadoptowali nazwy wielu zwierząt dla swojego sprzętu wojskowego, m.in.: orły (aquilae) dla znaku legionowego; baran (aries) dla tarana; „głowa świni” (caput porci) dla formacji klin; kruk (corvus) dla mostu abordażowego; cuniculus („tunel” pochodzący od wyrazu królik – coniglio, tym samym „królicza nora”); wilk (lupus) dla narzędzia obronnego służącego do odpychania od murów drabin oblężniczych; czy „muły Mariusza” (muli Mariani) dla określenia legionistów rzymskich po reformie Gajusza Mariusza.
Arcani nazywani także areani byli agentami w rzymskich jednostkach wojskowych z siedzibą w rzymskiej Brytanii podczas późniejszej części okupacji wyspy. Byli oni wykorzystywani zarówno jako zwiadowcy legionów oraz tajni szpiedzy. Wielu z nich było najemnikami. Jednostka ta została rozwiązana przez ojca późniejszego cesarza Teodozjusza I – Flawiusza Teodozjusza, za ich udział w spiskach.
Aquilifer, czyli chorąży rzymski dzierżący orła należał do grona legionowych podoficerów (principales) i przysługiwał mu podwójny żołd (duplicarius). Cieszył się ogromnym prestiżem i należał do najlepiej chronionych osób w legionie podczas bitwy. Nie tylko niósł najświętszy znak legionu, którego utrata była największym dyshonorem dla jednostki i w pewnej mierze całego Rzymu, ale też prawdopodobnie trzymał pieczę nad kasą legionu. Z tego powodu żołnierze otaczali go szczególną ochroną.
Jak stwierdził niegdyś Seneka Młodszy: „Rzymianin gdziekolwiek podbija, tam się osiedla”1. Podboje Republiki Rzymskiej wynikały, w zdecydowanej mierze, głównie z potrzeby zdobywania ziemi i zwiększania plonów.
Frumentarii była to tajna policja rzymska. Początkowo zajmowali się oni zbieraniem podatków i przekazywaniem wiadomości po całym Imperium. Odpowiedzialni byli także za kontrolę i regulację dostaw zboża do stolicy. Ich rola uległa jednak ewolucji za panowania Hadriana (117-138 n.e.), który zrezygnował z polityki ekspansji i skupił na stabilizacji wewnętrznej – w tym celu frumenatrii przejęli rolę tajnej policji.
Rzymianie potrafili budować wielkie konstrukcje obronne. Wysokie mury i potężne wieże miały głównie psychologiczne znaczenie, ponieważ barbarzyńcy, z którymi walczyli Rzymianie, nierzadko nie mieli w ogóle pojęcia o sztuce oblegania fortec, a widok takich umocnień budził u nich strach i respekt.
