Około VIII wieku p.n.e. na ziemiach macedońskich powstaje królestwo ze stolicą w Aigai. Okres rozkwitu państwa przypada dopiero na okres IV wieku p.n.e., kiedy to za sprawą Filipa II (359 – 336 p.n.e.) państwa helleńskie poddały się władzy macedońskiej po klęsce w 338 roku p.n.e. pod Cheroneą, a następnie okres panowania Aleksandra Wielkiego zakończone śmiercią w 321 roku p.n.e. Po śmierci Aleksandra państwo macedońskie zostało podzielone pomiędzy wyższych dowódców, dając zaczątki nowych wielkich dynastii. Seleukidów w Partii (Persji), Anatygonidów w Helladzie i Lagidów w Egipcie.
W końcu III wieku p.n.e. król Filip V sprzymierzył się z Hannibalem przeciwko Rzymowi. Tytus Kwinkcjusz Flamininus pobił Filipa w 197 roku p.n.e. pod Kynoskefalaj i zmusił do zrzeczenia się hegemonii nad Grecją.
W kolejnej wojnie Lucjusz Emiliusz Paulus Macedoński pokonał syna Filipa – Perseusza pod Pydną (168 p.n.e.) i zdetronizował dynastię. Macedonia poddała się władzy rzymskiej, lecz tymczasowo podzielono ją na 4 republiki zależne od władzy senatu rzymskiego. Dopiero w 146 roku p.n.e. po nieudanej wojnie z Rzymem, Macedonia została włączona do państwa rzymskiego jako prowincja.
Ziemie Macedonii, były bogate w żelazo, złoto a także miedź. Macedonia, zresztą jak cały zakątek helleński, dostarczała zręcznych rzemieślników, nauczycieli i lekarzy.
Oprócz bogactw naturalnych, ziemie macedońskie obfitowały także w drewno, smołę, żywicę, konopie, len i bogate w ryby okoliczne morza.
Przy podziale państwa rzymskiego w 395 roku n.e. została przyłączona do Cesarstwa Wschodniego.
