Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Publikanie (publicani) w antycznym Rzymie byli przedsiębiorcami, którzy zarządzali podatkami oraz brali udział w lukratywnych kontraktach na dostawy żywności i wyposażenia dla legionów oraz prowadzili wielkie projekty budowlane.
Optymaci byli frakcją polityczną w późnej Republice Rzymskiej, która wyłoniła się z konfliktów między senatem a popularami, frakcją stojącą po stronie ludu. Termin „optymaci” pochodzi od łacińskiego optimates, co oznacza „najlepsi”, „najznakomitsi”, a ich celem było obrona tradycyjnych wartości i interesów senatu oraz arystokracji. Optymaci przeciwstawiali się reformom, które mogłyby zwiększyć wpływy szerokich mas ludności kosztem władzy i prestiżu rzymskich elit.
Plutarch z Cheronei, żyjący na przełomie I i II wieku n.e., jest jednym z najbardziej znanych pisarzy, historyków i filozofów starożytnej Grecji. Jego słynne „Żywoty równoległe” (także znane jako „Żywoty sławnych mężów”) to zbiór biografii, które zestawiają słynne postaci greckie i rzymskie – Aleksandra Wielkiego z Juliuszem Cezarem czy Demostenesa z Cyceronem. Plutarch stworzył te biografie, aby ukazać cechy charakteru, kładąc nacisk na ich cnoty i słabości. W czasach, kiedy Rzym zdominował kulturę, jego dzieła miały za zadanie łączyć wartości greckie z rzymskimi, tworząc jednocześnie inspirację dla przyszłych pokoleń.
Quintus Sulpicius Maximus to niezwykła postać starożytnego Rzymu, której historia jest zarówno inspirująca, jak i tragiczna. W 94 roku n.e. młody chłopiec, zaledwie jedenastoletni, zadziwił Rzym swoją olbrzymią wiedzą i talentem poetyckim, biorąc udział w prestiżowym konkursie literackim organizowanym przez samego cesarza Domicjana (panował w latach 81-96 n.e.). Jego ciekawe utwory, pisane w języku greckim, były pełne dojrzałości i piękna, co wzbudziło podziw nawet wśród najważniejszych intelektualistów tamtych czasów.
Soranos z Efezu (98-138 n.e.) to jeden z najwybitniejszych lekarzy starożytności, znany głównie jako pionier w dziedzinach ginekologii, położnictwa i pediatrii. Żył w czasach Cesarstwa Rzymskiego i działał w Aleksandrii oraz Rzymie, gdzie kontynuował nauki Hipokratesa i Galena. Jego osiągnięcia nie tylko wpłynęły na starożytną medycynę, ale również ukształtowały podwaliny współczesnych praktyk medycznych, zwłaszcza w opiece nad kobietami i dziećmi.
Foedus, czyli przymierze lub traktat, było jednym z najważniejszych narzędzi dyplomatycznych starożytnego Rzymu. W okresie wczesnej Republiki Rzym korzystał z foedera, aby zabezpieczać sojusze i stabilizować swoje wpływy polityczne w Italii oraz na obrzeżach rosnącego państwa. Były to formalne umowy zawierane z innymi miastami, państwami i ludami, które regulowały obowiązki, przywileje oraz relacje między stronami.
Zachowane pozostałości po nimfeum lub źródle, które znajdowało się w pobliżu rzymskiej łaźni. Odkrycia dokonano w 1891 roku. Obiekt znajduje się w NT The Weir Garden w Swainshill (zachodnia Anglia).
Podatki były fundamentem finansowym starożytnego Rzymu, wspierając jego rozbudowaną administrację, wojsko, budowę dróg oraz inne publiczne inwestycje. W systemie fiskalnym Rzymian kluczową rolę odgrywały dwa rodzaje danin: podatki zwyczajne (tributum ordinarium) i podatki nadzwyczajne (tributum extraordinarium).
W antycznym Rzymie rytuał Saliów stanowił jeden z najważniejszych elementów kultu Marsa, boga wojny. Byli to elitarni kapłani, którzy w trakcie corocznych obchodów nosili specjalne stroje i wykonywali charakterystyczne rytualne tańce oraz pieśni. Ich ceremonie miały na celu zapewnienie pomyślności w wojnach, ochronę miasta oraz gwarantowanie potęgi Rzymu na polach bitewnych.
Augurzy byli kluczowymi postaciami w religijnym i politycznym życiu starożytnego Rzymu. Ich głównym zadaniem było interpretowanie znaków od bogów, co miało wpływ na najważniejsze decyzje państwowe, od prowadzenia wojen po wybór urzędników. Sztuka wróżenia, którą się zajmowali, była znana jako „auspicje” ( auspicia), a ich podstawą była obserwacja lotu ptaków, co wynikało z przekonania, że ptaki są pośrednikami między światem ludzi a światem bogów.
