Rzymskie relacje społeczne opierały się na istnieniu dwóch wartości. Tak na przykład kobieta rzymska, która dochowała wierności mężowi i sprawdziła się jako dobra żona określana była terminem casta, czyli „czysta”. Stan castitas pozwalał człowiekowi obcować z bogami i składać ofiary.
Mianem tym określano także kapłanów. Jak twierdził Aulus Geliusz, erudyta i pisarz rzymski z II wieku n.e. każdy kto miał zamiar odwiedzić świątynię powinien być w stanie rytualnej czystości – casta. Termin casta był bardzo pozytywny i potwierdzał życie w zgodzie z wyrokami boskimi.
Przeciwieństwem tego terminu było słowo incestum, które dosłownie można przetłumaczyć, jako „skalanie” lub „pohańbienie”. Za takie uważano według rzymskiego prawa np. kazirodcze relacje, które w czasach archaicznych karano śmiercią – zrzuceniem ze Skały Tarpejskiej. W czasach późniejszych prawo było łagodniejsze i przewidywano konfiskatę majątki i deportację na wyspę. Incestum powodowało, że hańbie podlegał nie tylko winowajca, ale i najbliższe otoczenie. Brak reakcji na nieprawidłowe zachowanie mógł ściągnąć epidemię, głód, klęskę wojenną, wyższą umieralność noworodków.
