W wyniku podbojów państwo rzymskie stale rozszerzało swoje granice. Wobec wciąż powiększającego się obszaru i liczby ludności zarządzanie nim stawało się coraz trudniejsze, co wymagało zmian ustrojowych i reform.
Administracja rzymska właściwa dla państwa – miasta Rzymu charakteryzowała się brakiem zawodowych urzędników i stąd z trudem tworzyła formy zarządzania tak olbrzymim terytorium. Prowincjami zarządzali konsulowie. Pobór podatków objęli dzierżawcy podatkowi, których bezwzględność, a często i nieuczciwość doprowadzała do ruiny znaczną część drobnych i średnich chłopów – rolników.
W czasie III i II wieku p.n.e. powstały wielkie własności ziemskie, latyfundia, kosztem tych drobnych rolników. Właściciele latyfundium korzystali z pracy niewolników których dostarczały podboje rzymskie. W społeczeństwie tak silnie zróżnicowanym pod względem prawa i stanu posiadania dochodziło do wewnętrznych starć społecznych i żądań reform. Modernizowano prawo, zmieniano urzędników oraz przekształcano administrację.
