Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
W ustroju republiki rzymskiej dyktator mógł być tylko jeden. Ale przez krótki okres w najbardziej burzliwym okresie historii Rzymu nastąpił pojedynczy wyjątek od tej reguły. Dowódca jazdy powołany przez Kwintusa Fabiusza Maksymusa zdobył władzę równą dyktatorskiej.
Tytuł praefectus Judeae przysługiwał rzymskim namiestnikom Judei od 6 roku n.e. Wtedy to po odsunięciu syna Heroda Wielkiego – etnarchy Samarii, Idumei i Judei – Heroda Archelaosa (4 r. p.n.e. – 6 r. n.e.)1 od władzy i przystąpieniu Kwiryniusza do realizacji spisu powszechnego, zarządzonego przez cesarza Oktawiana Augusta wybuchły rozruchy. Wykorzystał je Juda Galilejczyk, który stanął na czele powstania przeciw Rzymowi i założył wraz z faryzeuszem Sadokiem stronnictwo zelotów2. Sam zginął podczas trwania tegoż powstania.
Rzymski polityk Lucjusz Korneliusz Sulla Felix znany również jako Sulla żył w latach 138-78 r. p.n.e. W historii Rzymu zapisał się jako jedna z bardziej kontrowersyjnych postaci Republiki Rzymskiej. Jako sprawny wojskowy i polityk znany jest z pierwszej rzymskiej wojny domowej oraz przyjęcia urzędu dyktatora (82 p.n.e.) na czas dożywotni. Cechował się okrutnością w pozbywaniu się przeciwników politycznych. W ogromnej karierze Sulli dużą rolę odgrywała pewna bogini wojny, Bellona.
Dakowie i Getowie byli powiązanymi barbarzyńskimi plemionami, które na przestrzeni dziejów wielokrotnie rywalizowały z Rzymianami. Zamieszkiwały one tereny obecnej Rumunii, Bułgarii, Węgier, Mołdawii, Słowacji czy nawet Ukrainy. Ich największą zaletą były nagłe najazdy na rzymskie terytoria, w których wykorzystywano element zaskoczenia, a w tym niezwykle skuteczną jazdę.
Gajusz Leliusz Sapiens był rzymskim politykiem w połowie II wieku p.n.e. i przyjacielem słynnego rzymskiego wodza Scypiona Afrykańskiego Młodszego – zdobywcy Kartaginy w 146 roku p.n.e. Leliusz swój przydomek Sapiens, czyli „Mądry”, otrzymał od współczesnych za decyzję o porzuceniu propozycji przeprowadzenia reformy prawa o gruntach rolnych.
Bunty niewolnicze w antycznym Rzymie nie były czymś rzadkim. Jednak z pewnością ciekawszym wydarzeniem jest powstanie niewolników w Kampanii z roku 104 p.n.e., które wzniecił rzymski obywatel i ekwita – niejaki Tytus Wettiusz.
I wiek p.n.e. był niezwykle burzliwym okresem w historii antycznego Rzymu. W tym czasie toczyły się m.in. walki o władzę i wpływy pomiędzy popularami i optymatami. Głównymi wrogami byli Gajusz Mariusz oraz Lucjusz Korneliusz Sulla, którzy zlecali olbrzymią ilość morderstw.
Lucjusz Korneliusz Sulla jest pierwszym rzymskim obywatelem, który po upadku monarchii przejął w praktyce pełnię władzy w państwie rzymskim. Jego rywalizacja z popularami pod przywództwem Mariusza i Cynny doprowadziła do śmierci wielu mieszkańców Italii.
W 25 roku p.n.e. prefekt Egiptu Gajusz Aeliusz Gallus rozpoczął wojskową ekspedycję, której celem było podporządkowanie Rzymowi arabskiego królestwa Saby. Było ono położone na terenie współczesnego Jemenu, a zatem było idealnym terytorium, z którego można było prowadzić morską wymianę handlową z państwami na Półwyspie Indyjskim.
Mitrydates VI Eupator w rzymskich źródłach jawi się nam jako prowodyr wojen, jakie musieli toczyć Rzymianie przez około 25 lat na wschodzie. Mitrydates miał dążyć do utworzenia z Pontu regionalnego mocarstwa i wyparcia wpływów rzymskich z terenów obecnej Turcji. Czy jednak na pewno możemy mówić o Mitrydatesie jako agresorze, czy może raczej ofierze rzymskiego imperializmu?
