Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Rzym, stolica starożytnego imperium, jest niezwykłym skarbcem historii, pełnym fascynujących opowieści i tajemnic. Od mitologicznych początków, przez okres ekspansji i panowania cesarstwa, aż po upadek i wpływ na współczesność, Rzym wciąż inspiruje i zadziwia.
Pogrzeby rzymskie należały do najbardziej skomplikowanych i fascynujących w starożytnym świecie. Podobnie jak większość innych kultur, Rzymianie stworzyli te praktyki, aby oddać cześć zmarłym i zapewnić dobrą drogę w zaświaty.
Przysięga legionisty rzymskiego (sacramentum), który został nowo zwerbowany, po przeszkoleniu i przydzieleniu do oddziału. Przysięga ta była powtarzana co roku 1 stycznia. Poniżej tekst przysięgi:
Otyłość nie jest jedynie problemem współczesnego społeczeństwa. Ten problem dało się zauważyć szczególnie w okresie rozkwitu rzymskiej potęgi. Niestety, dobrobyt doprowadzał niektórych do zdrowotnej ruiny. I nie dotyczyło to jedynie mężczyzn, wśród których przedstawicielami dużego brzucha byli nawet rzymscy władcy (np. Witeliusz).
Małżeństwa w starożytnym Rzymie to sprawa co najmniej skomplikowana. Z wielu powodów – dość powiedzieć, że rzymskie prawo uznawało dwie formy zawarcia małżeństwa, przy czym jedna z nich (in manum, tj. kobieta przechodziła bezpośrednio pod władzę męża) dzieliła się jeszcze na trzy podkategorie. Co jednak w tej kwestii przysługiwało, spychanym niemal do końca V w. p.n.e. na drugi plan, plebejuszom i kto sprawił, że po latach usuwania się w cień w końcu wyszli spod towarzyskiego klosza?
Jedno z dzieł Lukiana z Samosat, O tańcu, poświęcone jest w całości właśnie tej rozrywce. Nic bardziej radosnego, a jednak nie przez wszystkich dobrze postrzegany. Już na wstępie wysunięto oskarżenie przeciw tańcom i samemu kunsztowi tanecznemu1.
Apostoł Saul, to naśladowca Jezusa bardziej znany pod imieniem Paweł. W Dziejach Apostolskich 13:9 narracja tekstu przechodzi od semickiego imienia Saul (gr. Σαῦλος, Saulos) do łacińskiego – Paweł (łac. Paulus, gr. Παῦλος, Paulos). Skąd ta nagła zmiana imienia w tekście?
Dionizjusz, tyran Syrakuz, był namiętnie, wręcz do szaleństwa oddany poezji1. Niestety, jego grafomania sięgała szczytów, wznosząc się na falach opinii najgorszych z ludzi, tj. pochlebców. W chwili pokoju tyran oddał się całkowicie pisaniu wierszy, gromadząc wokół siebie wielu nauczycieli, a nawet krytycznych komentatorów.
Mitologiczny bożek Pan (łac. Faun) swoim krzykiem miał wywoływać wśród ludzi i zwierząt nagły popłoch, bezpodstawny lęk i przerażenie. Ten strach paniczny (θορύβου Πανικοῦ) i zamieszanie mogły doprowadzić do roszady jednostek wojskowych, które pod wpływem strachu mogły mylnie interpretować ruchy wroga.
Według Hekatajosa, którego obszerną relację przytacza Diodor Sycylijski, wspaniały i bogaty grobowiec egipskiego króla Osymandyasa zawierał świętą bibliotekę, a znajdujący się w niej napis brzmiał: „Lecznica Duszy”1.
