Hamilkar Barkas to postać, która mocno wpisuje się w historię starożytnego świata, choć jego syn Hannibal zasłynął bardziej jako wielki dowódca kartagiński. To właśnie Hamilkar, nieustraszony generał i mąż stanu, zbudował fundamenty potęgi, z której korzystał jego syn podczas swoich wielkich wojen z Rzymem.
Hamilkar Barkas (ok. 280-229 p.n.e.) był głównodowodzącym Kartaginy w końcowych latach I wojny punickiej (264-241 p.n.e.), gdy jego ojczyzna walczyła o dominację nad Morzem Śródziemnym z Republiką Rzymską. Choć Kartagina ostatecznie przegrała, Hamilkar zyskał miano nieugiętego stratega, który potrafił prowadzić skuteczne najazdy i wywierać nacisk na wroga w Sycylii.
Finalnie, na polecenie władz Kartaginy musiał zawrzeć pokój z Rzymianami, na bardzo niekorzystnych warunkach – musiano oddać Sycylię i zapłacić wielkie kontrybucje.
Po klęsce, Hamilkar wrócił do Kartaginy, gdzie zdławił bunt najemników. Następnie przeniósł swoją uwagę na budowanie potęgi Kartaginy w Hiszpanii, co miało kluczowe znaczenie dla późniejszych sukcesów Hannibala. To tam Hamilkar zdobył liczne kopalnie srebra, złota i miedzi, co pozwoliło zachować państwu ciągłość finansową i spłacać zobowiązania wobec Rzymu.
To właśnie pod okiem ojca młody Hannibal wyrósł na jednego z najgenialniejszych dowódców w historii wojskowości. Hamilkar przekazał synowi nie tylko wojskową wiedzę, ale również głęboką nienawiść do Rzymu, co doprowadziło do rozpoczęcia II wojny punickiej.
Hamilkar zginął podczas przekraczania jednej z rzek hiszpańskich, w trakcie bitwy z Celtyberami.
