Lex Annalis była ustawą, która w sposób zdecydowany regulowała kolejność sprawowania urzędów (cursus honorum) w republice rzymskiej. Co więcej, ustalała minimalny wiek, jaki musiał posiadać rzymski obywatel chcący się starać o kwesturę. Wymogiem było posiadanie 26 lat oraz odsłużenie 10-letniej służby wojskowej.
Zgodnie z jej zapisami obywatel zaczynający karierę polityka musiał wpierw starać się o kwesturę. Po dwóch latach przysługiwało mu prawo ubiegania się (opcjonalne) o edylat. Następnie były urzędy: pretora, konsula i cenzora.
Tak jak zostało wspomniane ustawa regulowała także kwestię, by po zakończeniu pełnienia funkcji kwestora odczekać dwa lata (biennium), zanim wystartowało się w kolejnych wyborach. Zasada ta jednak nie tyczyła się plebejuszy, którzy co roku mogli ubiegać się o kolejne urzędy.
Ustawa lex Annalis wprowadzona została przez trybuna ludowego Lucjusza Villiusa w 180 roku p.n.e. i była skutecznym mechanizmem ograniczenia samowoli i nadmiernie ambitnych nowych kandydatów do magistratury. W ten sposób starano się zmniejszyć liczbę kandydatów oraz zapobiec postępującej korupcji wyborczej (ambitus).
Co ciekawe, ustawa spełniała swoją rolę i był raczej rygorystycznie przestrzegana, aż do I wieku p.n.e.
