Wiele mówi się o wojnach punickich, które rozegrały się pomiędzy Republiką Rzymską a Kartaginą, zwaną również Kart Hadaszt bądź miastem Dydony. W latach 264-146 przed naszą erą odbyły się trzy konflikty pomiędzy tymi starożytnymi mocarstwami, które doprowadziły do tego, że Rzym pokonał i wchłonął rywala. Zanim to nastąpiło jednak, obie strony nie były sobie wrogie a nawet przeciwnie – pozostawały w dobrych kontaktach.
Po raz pierwszy traktat pomiędzy Rzymem a Kartaginą został podpisany około roku 508 p.n.e. Na jego podstawie Punijczycy zobowiązali się nie najeżdżać miast latyńskich, będących w strefie wpływów Republiki. Z drugiej strony zaś zapewnili Rzymianom handel na Sardynii oraz w afrykańskich posiadłościach Kart Hadaszt.
Następne porozumienie pomiędzy Republiką oraz Miastem Dydony nastąpiło w 348 roku p.n.e. Było ono następstwem wydarzeń, jakie w tym czasie działy się w Italii. Wówczas to były dyktator Syrakuz, a ówcześnie władca italskiego Lokroi, Dionizos II wysłał swoją flotę by nękała nadmorskie miasta będące pod kontrolą Republiki. Działo się to w roku 349, więc rok przed późniejszym traktatem o przyjaźni. Kartagińczycy, którzy uważali Dionizosa za potencjalnego rywala postanowili wspomóc Rzymian, stąd też doszło do zawarcia układu o przyjaźni. Poza powtórzeniem poprzednich postanowień, Republika zobowiązała się do niezakładania nowych miast poza punktem nazwanym Mastia Tarseion, leżącym prawdopodobnie gdzieś w Hiszpanii, którą Punijczycy uważali za swoją strefę wpływów. Oprócz tego Rzymianom nie wolno było prowadzić handlu oraz zakładać miast w Libii i na Sardynii.
Trzeci traktat Republiki oraz Kart Hadaszt, zwany również od greckiego historyka traktatem Phillinosa, zawarto około roku 279 p.n.e. Wówczas to zarówno Rzymianie jak i Kartagińczycy walczyli z królem Epiru Pyrrusem. Na podstawie tego traktatu rosnąca już w siłę Republika zobowiązała się zostawić w spokoju wyspę Sycylię, która w większości była pod kontrolą Punijczyków oraz zapewniła, że nie będzie zakładać nowych kolonii w Hiszpanii. Ponadto obie strony zobowiązały się, że nie zawrą jednostronnego pokoju z Epirem a także zakazywały działań zbrojnych zarówno Rzymian na Sycylii jak i Kartagińczyków w Italii.
Oba mocarstwa pozostawały w przyjaznych stosunkach do roku 272 p.n.e. Wówczas to podczas oblężenia Tarentu przez Republikę, zauważono flotę punicką. Wysłana była ona pod pretekstem pomocy sojusznikowi znad Tybru, jednakże prawdziwym zamiarem było uniemożliwienie zajęcia miasta. Rzymianie przejrzeli jednak podstęp i nakazali flocie odwrót.
Po całkowitym podboju Półwyspu Apenińskiego Republika rzymska była już znaczącą potęgą. Z biegiem czasu zaczęła ich także interesować Sycylia będąca pod strefą wpływów Kartaginy. Do wojny doszło w momencie, kiedy zajmujący miasto Messanę, znajdującą się na wyspie, zaatakował król Syrakuz, Hieron II. Najemnicy kampańscy, Mamertyni wezwali wówczas na pomoc zarówno Kartagińczyków jak i Rzymian, którzy długo zastanawiali się nad przyjęciem prośby. Ostatecznie pod wpływem ludu rzymskiego, który namawiany przez Appiusza Klaudiusza Caudexa uznał, że należy interweniować. Tym też sposobem Rzymianie złamali traktat zawarty w trakcie wojny z Pyrrusem, co niedługo później doprowadziło do pierwszej wojny punickiej a także zapoczątkowała wrogość pomiędzy mocarstwami.
