Rozdziały
Karatakus (Caratacus) był królem i wodzem plemienia Katuwelaunów (Catuvellauni) – jednego z potężniejszych plemion w Brytanii. Był synem celtyckiego króla o imieniu Cunobeline i rządził samodzielnie w latach 43-50 n.e. Kiedy inne plemiona Brytanii przechodziły na stronę Rzymian lub też uznawały ich supremację, Karatakus walczył o wolność, organizując konfederację plemion Brytanii przeciwko Rzymianom.
Kasjusz Dion wspomina go jako syna króla Katuwelaunów Cunobelinusa. Po jego śmierci władzę w plemieniu objął brat króla Epaticcus, który rozszerzył granice kraju na zachód, kosztem Atrebatów.
Inwazja Rzymian
Zanim doszło do inwazji Rzymian w roku 43 n.e., Karatakus mocno rozszerzył terytoria sobie podległe. W około roku 35 n.e., kiedy zmarł Epaticcus król Atrebatów – Weryka podjął kontrataki mające na celu odbicie utraconych ziem. Jak jednak wskazują źródła, Karatakus ostatecznie zakończył podbój na zachód od królestwa i zmusił Werykę do ucieczki do Rzymu. Tam król szukał wsparcia Rzymian. Cesarz Klaudiusz chcąc zalegitymizować swoje rządy po śmierci Kaliguli uznał, że podbój Brytanii będzie tego świetnym sposobem. W tym celu zorganizował wyprawę (głównym dowódcą był Aulus Plaucjusz, stojący na czele 4 legionów – ok. 40 tysięcy żołnierzy) latem 43 roku n.e., która oficjalnie miała na celu przywrócenie na tron króla Weryki.
Najważniejszym celem ofensywy Rzymian była twierdza Camulodunon (obecne Colchester), stolica Katuwelaunów. Karatakus wraz ze swoim bratem Togodumnusem dowodził obroną kraju, stosując głównie wojnę podjazdową i unikania otwartych starć. Ostatecznie jednak doszło do dwóch bitew: nad rzeką Medway i Tamizą, w wyniku których Rzymianie zdobyli południowo-wschodnie obszary a Togodumnus zginął. Co więcej, w kolejnych dniach zdobyto stolicę Camulodunon, ośrodek który przekształcono w pierwszą rzymską kolonię w Brytanii – Colonia Victricensis.
Opór przeciwko Rzymianom
Zgodnie z przekazami Tacyta, Karatakus po porażce swojego plemienia udał się na tereny obecnej Walii, gdzie dowodził plemionami: Silures oraz Ordovices. Jego głównym rywalem był nowo mianowany namiestnik Brytanii – Publiusz Ostoriusz Skapula – który pokonał go w bitwie nad rzeką Severn oraz kilku innych starciach roku 51 n.e. W tym czasie do niewoli trafiła żona Karatakusa, kiedy on sam zbiegł i uciekł na północ do ziemi plemienia Brygantów (obecny Yorkshire). Tam królowa Kartimandua podjęła decyzję o wydaniu go Rzymowi. Nie spodobało się to reszcie jej współplemieńców i czyn ten znacznie osłabił jej popularność. Za tą oznakę lojalności otrzymała jednak od Rzymian sowite wynagrodzenie oraz obietnicę zbrojnej pomocy przeciwko jakimkolwiek wrogom.
Upadek
Karatakus został przekazany Rzymianom w łańcuchach. Następnie został przewieziony do Rzymu, gdzie miał wziąć udział w triumfalnym pochodzie imperatora. Po wzięciu udziału w triumfie, cesarz Klaudiusz zgodził się na to, by Karatakus stanął przed obliczem senatorów i udowodnił dlaczego nie powinien zostać stracony. Rzymski historyk Tacyt wspomina jego przemowę, w której ten stwierdził, że jego zaciekły opór uczynił chwałę Rzymu jeszcze większą. Karatakus swoją płomienną przemową wywołał taki podziw, że zgodzono się na jego uwolnienie. Resztę życia miał spędzić w Rzymie wraz z rodziną. Według Kasjusza Diona Karatakus będąc już wolnym człowiekiem był tak zszokowany ogromem Rzymu, że stwierdził:
I Wy którzy, którzy posiadacie takie posiadłości, pożądacie naszych biednych namiotów?1
– Kasjusz Dion, Historia rzymska, LXI.33
Rzymskie źródła są jednomyślne, co do osoby Karatakusa. Ukazany został jako człowiek odważny i śmiały w podejmowaniu decyzji. Jego postać związana jest z wieloma legendami, a on sam ucieleśnia wzór bohatera stawiającego stały i zaciekły opór najeźdźcy.
