Panowanie Domicjana (81–96) jest ciekawym i jednocześnie kontrowersyjnym okresem w historii cesarstwa rzymskiego. Pisarze wywodzący się z kręgów senatorskich opisali cesarza jako sprawującego władzę w sposób okrutny i autorytarny.
Całkowicie inny obraz tego władcy przedstawiają dzieła poetów dworskich Stacjusza oraz Marcjalisa, którzy byli apologetami cesarza. Również w literaturze przedmiotu do połowy XX wieku funkcjonował negatywny wizerunek Domicjana oraz jego rządów. Wynikało to głównie z faktu, iż badacze bazowali przede wszystkim na dziełach autorów krytycznie nastawionych do Domicjana. W późniejszym okresie historycy podjęli próbę stworzenia bardziej obiektywnego obrazu rządów tego władcy, zaczęto więc sięgać do innych rodzajów źródeł starożytnych. Dużą rolę we współczesnych analizach odegrały między innymi materiały numizmatyczne. Monety są nieocenionym źródłem do badania aspektów ideologicznych i propagandowych. Dzięki nim jesteśmy w stanie zrozumieć, jak sam cesarz chciał być postrzegany przez społeczeństwo Imperium Romanum.
Domicjan urodził się w Rzymie 24 października 51 roku w trakcie panowania cesarza Klaudiusza. Był najmłodszym synem późniejszego cesarza Wespazjana oraz Flawii Domicylli. Ród Flawiuszów należał do homines novi, albowiem dopiero ojciec i wuj Domicjana zasiadali w senacie. Swój szybki wzrost znaczenia rodzina zawdzięczała obrotności ekonomicznej oraz korzystnym ożenkom. Pięcie się w górę drabiny społecznej umożliwił nowym rodom również upadek starej arystokracji, spowodowany latami wojen domowych.
W trakcie panowania jego ojca i brata Tytusa (69–81), choć był przewidywany na ewentualnego następcę tronu, odgrywał w polityce całkowicie drugorzędną rolę. Co prawda piastował kilka urzędów, jednak nie miały one wielkiego znaczenia.
Po śmierci brata Domicjan bez większych komplikacji rozpoczął rządy jako Imperator Caesar Domitianus Augustus. Już na samym początku swojego panowania przejawiał duże ambicje militarne. Ideologia zwycięstwa stała się jednym z ważniejszych aspektów jego rządów i podstawą dążeń do niemal absolutnej władzy. W czasach przed objęciem purpury cesarskiej jego imię i przynależność do rodziny panującej musiały być społeczeństwu imperium powszechnie znane. Domicjan nie posiadał jednak charyzmy, która stanowiła niezbędny składnik władzy cesarskiej, w szczególności na początku rządów princepsów. Dorównanie na polu militarnym swoim poprzednikom, a przede wszystkim ojcu i bratu, wydawało się więc rzeczą niezbędną.
Propagandową i ideologiczną bazą rządów Domicjana stała się wojna z Chattami (83–85), jedno z najważniejszych wydarzeń w pierwszych latach jego rządów. Niestety materiałów źródłowych opisujących to wydarzenie jest niewiele. Zwycięstwo nad Chattami zajmowało także ważne miejsce w propagandzie monetarnej, a jednym z ważniejszych jej elementów było przyjęcie przez Domicjana zwycięskiego przydomka Germanicus.
Zwycięstwo to przedstawiano na monetach w różnoraki sposób. Na rewersach pojawia się między innymi postać samego cesarza.
Monety ukazały także triumf, który odbył się w roku 83.
Bardzo ważną rolę w propagandzie monetarnej odgrywały także motywy nawiązujące do bóstw. Najważniejszym bez wątpienia był motyw Minerwy, którą cesarz Domicjan dażył szczególną sympatią. Wyjątkowy stosunek Domicjana do tej bogini jest poświadczony przez więcej rodzajów źródeł niż materiały numizmatyczne. Odnotowują go na przykład pisarze okresu cesarstwa. Kolejnych przykładów szczególnego kultu Minerwy w czasach panowania Domicjana dostarczają zabytki architektoniczne i materialne. Wśród obiektów wybudowanych lub wzniesionych przez tego cesarza znajdowały się na przykład: Atrium Minervae, Minerva Chalcidica na Polu Marsowym oraz świątynia na Forum Transistorium. Domicjan utworzył także nowy legion – Legio I Minervia. Minerwa na monetach pojawiała się w kilku typach, jednak najbardziej interesującym wydaje się ten przedstawiający boginię w bojowej pozie.
Nie ulega wątpliwości, że emitent monet dobierając takie, a nie inne motywy ikonograficzne, próbował podnieść swój prestiż jako władcy. Na początku rządów, jego jedyną legitymizacją władzy była przynależność do rodziny cesarskiej. Brakowało mu osobistej charyzmy, dzięki której w oczach społeczeństwa, a przede wszystkim wojska, mógł uchodzić za dobrego władcę. Zwycięska wojna z Chattami była świetną legitymizacją władzy i obok wizerunku Minerwy była głównym motywem w mennictwie. Pomimo faktu, iż Domicjan prowadził później jeszcze kilka wojen, między innymi z Dakami, na monetach nie pojawiły się motywy nawiązujące do tych konfliktów. Jego pierwsza wojna z germańskim plemieniem musiała być więc, z punktu widzenia propagandy, wyjątkowo ważna dla cesarza. Wizerunki bóstw podkreślały ich związki z cesarzem, przychylność bogów także była elementem legitymizacji władzy. To dzięki ich pomocy Domicjan miał osiągać swoje zwycięstwa i utrzymywać pokój w Imperium.
Na monetach ukazano również personifikacje osobistych cnót cesarza. Personifikowanie i deifikowanie pojęć abstrakcyjnych było działaniem charakterystycznym dla starożytnej mentalności i religijności. Cesarz manifestował w ten sposób swój program polityczny i społeczny lub też nawiązywał do osiągniętych sukcesów. Z jednej strony można było w ten sposób scharakteryzować jednostkę, jej osobowość, dążenia i dokonania. Z drugiej, cnoty mogły propagować ciągłość imperium, jego trwałe wartości czy też samą dynastię panującą. W mennictwie Domicjana pojawia się ich bardzo dużo. Na monetach emitowanych za panowania Domicjana pojawiają się następujące virtutes: Virtus, Pietas, Moneta, Aeternitas, Annona, Concordia, Felicitas, Fides, Fortuna, Pax, Salus, Victoria. Zdecydowanie najczęściej pojawiały się jednak te nawiązujące do Victorii oraz Virtus.
Były to więc personifikacje odwołujące się do osobistych cnót Domicjana, który za wszelką cenę próbował przedstawić się jako cesarz zwycięski obdarzony wyjątkową charyzmą.
Podsumowując, najważniejszymi elementami propagandy monetarnej cesarza Domicjana były elementy nawiązujące do zwycięstw militarnych oraz do poszczególnych bóstw. Nie ulega wątpliwości, że propagowaniu zwycięskiego wizerunku cesarzy przypisywano ogromne znaczenie. Oczywistym jest również, że propaganda Domicjana nawiązywała do działań jego poprzedników. Władca ten wpisał się w już przeszło wiekową tradycję menniczą imperium. Wprowadził jednak kilka ważnych innowacji. Najbardziej wyjątkowym elementem jego mennictwa była bogini Minerwa, jego osobista opiekunka oraz przyjęcie przydomka Germanicus po wojnie z germańskim plemieniem Chattów. Wojna ta stała się główną bazą propagandową jego rządów. Późniejsze konflikty, przede wszystkim z Dakami, nie były praktycznie eksponowane na monetach. Być może uznano, że wynik tych wojen nie był wystarczająco zadowalający. Praktyka przyjmowania zwycięskich przydomków będzie kontynuowana przez jego następców. Między innymi przez cesarza Trajana, który przyjął do swojej tytulatury aż kilka z nich.
