Rozdziały
Gnejusz Pompejusz Strabon (Gnaeus Pompeius Strabo) urodził się najprawdopodobniej w 135 roku p.n.e., a wychowywał w typowo wiejskim regionie Picenum w północnej Italii, nad brzegiem Morza Adriatyckiego. Był rzymskim wodzem i politykiem oraz ojcem Pompejusza Wielkiego, późniejszego wielkiego wodza oraz Pompeji. Nie znamy jego żony z imienia. Jego przydomek (cognomen) – Strabo – oznacza „zezowaty”.
Pochodził z nobilitas z gens Pompeia. Jego dziadkiem ze strony ojca był Gnejusz Pompejusz, zaś ojcem Sekstus Pompejusz. Miał rodzeństwo: starszego brata Sekstusa Pompejusza oraz siostrę Pompeję.
Mimo że największe polityczne wpływy posiadał w Picenum, prawdopodobnie stamtąd nie pochodził, gdyż tribus, do którego należała gens Pompeia, Clustumnia, nie występowała w tym rejonie.
Starbon został pierwszym z gałęzi gens Pompejuszów, który uzyskał status senatora w Rzymie, pomimo anty-wiejskich uprzedzeń senatu. Po udowodnieniu swojego nieprzeciętnego talentu wojskowego, Strabon przeszedł cursus honorum rozpoczynając karierę jako kwestor na Sardynii w 104 roku p.n.e., potem mianowano go na pro magistratu na Sycylii w 93 roku p.n.e., pretorem został w 92 p.n.e., potem był także namiestnikiem Macedonii. Ostatecznie obrano go konsulem na rok 89 p.n.e., w czasie wojny ze sprzymierzeńcami (91-88 p.n.e.).
Strabon dowodził siłami rzymskimi na północy Italii. Początkowo, w roku 90 p.n.e., służył jako legat konsula Rutyliusza Rufusa. Został wtedy pobity przez Widacyliusza, Tytusa Lafreniusza i Publiusza Wettiusza w bitwie koło góry Falernus. Zmuszony do odwrotu schronił się w murach Firmum, gdzie oblegał go Lafreniusz. Dzięki posiłkom i uderzeniu z dwóch stron udało mu się wyrwać z oblężenia, a pobici w polu Marsowie uciekli i schronili się w Askulum, które następnie Strabon obległ i zdobył. Za to zwycięstwo obdarzony został triumfem, który odbył 25 grudnia 89 roku p.n.e. Pod swoją komendą, w czasie zwycięskiego konfliktu, miał trzy legiony, które odegrały istotną rolę.
Po zakończeniu się konsulatu i wojny przeszedł na emeryturę (w charakterze prokonsula) oraz powrócił do Picenum wraz z weteranami. Optymaci przekazali jego armię Pompejuszowi Rufusowi – nowemu konsulowi – który w niedługim czasie został zamordowany przez żołnierzy Strabona.
Strabon pozostawał w Picenum do 87 roku p.n.e., kiedy to wybuchła wojna między stronnictwem Sulli pod wodzą konsula Gnejusza Oktawiusza, a popularami dowodzonymi przez Mariusza i Cynnę. Strabon wkroczył do Lacjum, jednak nie włączył się do działań obserwując tylko sytuację. Wówczas to Rutyliusz Rufus określił go mianem „najpodlejszego żyjącego człowieka”.
Dopiero wyraźny rozkaz senatu skłonił Strabona do działania. Stanął pod Rzymem, w pobliżu Porta Collina i pomógł konsulowi Gnejuszowi Oktawiuszowi w wyparciu Mariusza z Rzymu. Jednocześnie przekonał senat do rozmów z oponentem.
Śmierć
Strabon zmarł w 87 roku p.n.e. Istnieje wiele wersji jego śmierci. Jest bardzo prawdopodobne, że zginął zarażony chorobą. Według innych źródeł zginął trafiony piorunem.
Jego chciwość i brutalność pod koniec życia spowodowały, że został znienawidzony przez swoich żołnierzy. Po śmierci jego ciało zostało okaleczone i było ciągnięte po ulicach miasta. Cyceron opisuje, że Strabon „godny jest nienawiści, ze względu na swoje okrucieństwo, chciwość i zdradę”.
Po śmierci Gnejusz Pompejusz skierował legiony ojca do Picenum.
