Cyceron, składając w ofierze srebrny puchar, w inskrypcji zamiast przydomka Cyceron kazał wyryć pierwsze litery pozostałych imion oraz ziarnko grochu (w języku łacińskim cicer znaczy „groch”).
Dowodzi to z pewnością dystansu Cycerona do swojego przydomka, a także uzasadnia jego sukces w polityce Rzymu, jako człowieka homo novus – pierwszego w rodzie, który objął urząd gwarantujący miejsce w senacie. Warto nadmienić, że Cyceron nie wstydził się „groszkowego” przydomka i był przekonany, że uda mu się go uszlachetnić.
Tak o pochodzeniu imieniu Cycerona wspomina Plutarch:
Można tez przypuszczać, że ten, kto w tym rodzie otrzymał przydomek Cycerona, czyli Grochala, był człowiekiem zasługującym niewątpliwie na trwałą pamięć: dzięki temu potomkowie jego nie zarzucili tego przydomka, ale chętnie go sobie zatrzymali, choć z pewnością narażał ich na niejedną złośliwość. Bo po łacinie „cicer” oznacza groch, a ów pierwszy „Cyceron” miał właśnie, jak się zdaje, na końcu nosa ciemną brodawkę, podobną do grochu, i od niej otrzymał swój przydomek.
– Plutarch z Cheronei, Żywot Cycerona, 1
