Rozdziały
Animacja ukazująca proces mumifikacji na przykładzie mumii z Fajum z I wieku n.e. Egipcjanie mumifikację stosowali w celu zachowania ciała po śmierci.
Mumifikację rozpoczynano od usunięcia organów wewnętrznych (najczęściej pozostawiano jedynie serce). Następnie w celu usunięcia wody z organizmu przysypywano ciało solą i pozostawiano na 40 dni. Wysuszone ciało pokrywano olejkami roślinnym i żywicą, tak aby do ciała dobrze przywarły plastry lnu. Ciało finalnie było pokrywane kilkoma warstwami lnu.
W przypadku mumii z Fajum na głowach zmarłych układano realistyczne portrety wykonane na drewnie.
Portrety fajumskie
Wspomniane portrety znaleziono głównie na cmentarzyskach w oazie Fajum (najwięcej odnaleziono w nekropoli w Hawara) i cmentarzu rzymskim w Antinoopolis. Warto nadmienić, że po śmierci Aleksandra Wielkiego (323 p.n.e.) i jego podbojach do Egiptu napłynęło dużo Greków i ludności helleńskiej, która osiedliła się w Aleksandrii i Fajum. Z czasem przybyła ludność przyjęła egipskie zwyczaje mumifikowania zmarłych.
Wraz z podporządkowaniem Egiptu przez Rzymian w roku 30 p.n.e. pojawił się zwyczaj umiejscawiania w grobach zmarłych drewnianych tabliczek z namalowanymi portretami. Malowano je techniką enkaustyczną (za pomocą farby rozpuszczonej w gorącym wosku) lub temperową, często także mieszano obie te techniki. Obrazy namalowane zostały na różnych gatunkach drewna: dąb, jawor, cedr, cyprys, figa czy cytrus.
Namalowany portret składano na ciele zmarłego w taki sposób by ciało zmarłego i częściowo tabliczka były zawinięte pasami tkaniny, pozostawiając otwór, na którym można było zobaczyć wizerunek zmarłego. Niekiedy po prostu przyklejano tabliczkę do bandaży.
