Hannibal – w trakcie inwazji na Italię, w trakcie II wojny punickiej – zabrał ze sobą 37 słoni, z czego ciężkich warunków i surowej zimy nie przetrwało 10 zwierząt. Pozostałe słonie wykorzystał podczas bitwy pod Trebią1. Po tej bitwie z ran i wyziębienia padła reszta słoni, poza jednym – o imieniu Surus.
Gdy Hannibal nabawił się infekcji oka, to z grzbietu tego słonia dowodził przeprawą przez rzekę Arno. Według niektórych historyków uważa się, że słoń Hannibala nie wywodził się z Afryki, a miał pochodzenie indyjskie. Ponoć dynastia Ptolemeuszy (potomkowie Aleksandra Wielkiego) sprowadzili liczną populację słoni indyjskich w trakcie kampanii w Syrii2.
Według przekazów Plauta, rzymskiego komediopisarza z III-II wieku p.n.e., Surus nosił czerwone narzuty, miał przyczepioną czerwoną tarczę oraz platformę do dosiadania przez kornaka.
