Najnowsze badanie naukowców z University of Cambridge dostarcza więcej informacji o stosunkach między Rzymianami a Hunami. Naukowcy szukają wytłumaczenia bardzo ekspansywnej natury Hunów i wiążą ją z ciężkimi warunkami pogodowymi, a dokładniej suszą.
Hunowie byli ludem koczowniczym żyjącym we Wschodniej Europie, na Kaukazie i w Centralnej Azji pomiędzy I a VII wiekiem n.e. To z powodu tego wojowniczego ludu doszło do Wielkiej Migracji ludów barbarzyńskich na zachód i w dużej mierze doprowadziło do upadku Cesarstwo Zachodniorzymskie w 476 roku n.e.
Rzymianie o Hunach dowiedzieli się w roku 376 n.e., kiedy to Goci zmuszeni zostali pod naporem Hunów do migracji na zachód i poszukiwania nowych siedzib na ziemiach rzymskich. Za sprawą przekazów rzymskiego historyka z IV wieku n.e. – Ammianusa Marcellinusa – otrzymujemy bardzo barwny opis wyglądu, życia i sposobu walki dzikich Hunów.
We wspomnianym badaniu udało się określić, jakie temperatury występowały w Europie aż do II wieku p.n.e. Jak się okazuje, w połowie IV wieku n.e., w Kotlinie Panońskiej w latach 447, 451, 452 występowały niezwykle suche lata. W wyniku inwazji, poprowadzonej w połowie V wieku n.e. na Mezję i głębiej na Bałkany, Hunowie przez jakiś czas kontrolowali te tereny i prowadzili zaborczą politykę wobec zamieszkałej ludności. Badacze wiążą ciężkie warunki pogodowe z niezwykłą agresją Hunów, którzy w ten sposób wypracowali strategię radzenia sobie z ekstremalnymi warunkami klimatycznymi.
Badanie „The role of drought during the Hunnic incursions into centraleast Europe in the 4th and 5th c. CE” zostało opublikowane w „Journal of Roman Archaeology” (2022).
